“Bietje onwerkelijk hè”, zei Peter van Elderen tijdens zijn een-nalaatste optreden als zanger-gitarist van Peter Pan Speedrock. In een stampvolle Effenaar in Eindhoven beaamden we het volmondig, met een schorre schreeuw uit duizend kelen.
Na twintig jaar is Peter Pan, de band die Eindhoven tot rockcity maakte, gestopt. En dat deed pijn. Ze traden op voor meer dan een miljoen mensen, over de hele wereld. De hardste band van Nederland. De allerlaatste show was uitverkocht, maar mijn zus en ik konden naar deze, de dag ervoor.
Zodra Peter begon te zingen, gingen mijn gedachten terug naar een feest 35 jaar geleden, in de villa van zijn ouders. Die waren met vakantie en er was een episch tuinfeest. We speelden samen in een punkbandje. Later liepen onze levens soms gelijk op. Hij stond op Lowlands, toen ik daar furore maakte als Ome Cor, met een eigen revue.
Twee jaar geleden troffen we elkaar backstage bij Paaspop. Hij met zijn speedmetal, ik met Caramba. Allebei hielden we van een vaudeville-achtige entourage. Peter deelde zijn podium vaak met Dikke Dennis, een volgetatoeëerde volksmenner die het publiek tot grote hoogte stuwde.
Zelf trad ik soms op met Shorty, de kleine man die kon neusfluiten en pijproken tegelijkertijd. En ook nu voelde ik de broederschap toen ik Peter na afloop in zijn armen viel. Hij gaat zich wijden aan zijn tweede roeping: beeldend kunstenaar. En zo stopte de laatste der Mohikanen en is mijn jeugd voorgoed voorbij…
