Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Het behouden kind van Janneke Holwarda. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
A. Honings
Het behouden kind van Janneke Holwarda is een boek dat je continu op het verkeerde been zet. Thomas, de zoon van Lena is boos weggelopen. Maar waarom? En waarheen? Gaandeweg kom je erachter wat er daadwerkelijk is gebeurd. Een knap geschreven verhaal dat goed in elkaar zit.
De schrijfstijl is erg prettig, ondanks het feit dat het een “warrig” verhaal is. Warrig omdat je het leest vanuit Lena, de angst en de wanhoop van de moeder zijn erg goed weergegeven. Er wordt gesprongen in de tijd, maar dat haalt zeker niet de vaart uit het verhaal. Hierdoor wordt uiteindelijk een heleboel duidelijk. Wat mij betreft een aanrader!
I. Smits
Eigenlijk moet je dit boek na het uitlezen direct nog een keer lezen, om tot je door te laten dringen wat er wanneer gebeurd is. En dan nog blijf je met vragen zitten.
Je volgt de maalstroom aan gedachten van Lena, wiens 15-jarige zoon Thomas boos is weggelopen. Thomas heeft ontdekt dat zijn vader, die hij alleen uit verhalen van zijn moeder kent, zijn vader helemaal niet is. Tenminste, dat denk je, als lezer.
Waar Lena eerst vooral bezig is met paniekerige ideeën over wat ze had moeten zeggen of doen of wat de volgende stap moet zijn, worden er ook steeds meer herinneringen door haar gepieker gevlochten over haar relatie met de zeiler, haar vlucht van haar geboorte-eiland, het verschrikkelijke ongeluk in haar jeugd, haar eindeloze schuldgevoel. En als lezer ga je je steeds meer afvragen wat er waar is, of de opmerkingen op een bepaald moment niet meer te maken hebben met andere, eerdere momenten en welke werkelijkheid de echte is.
Na de eerste keer lezen, bleef ik vooral met een vaag gevoel achter waar gíng dit over? Maar ik heb het dus ook die tweede keer gelezen en dan zijn de gedachtesprongen beter te volgen en de overlappen beter zichtbaar. Maar vooral kon ik Holwerda’s schrijfstijl meer waarderen hoewel er bijna niets gebeurt in het boek, word je toch in het verhaal gezogen. Je leeft met Lena mee en juist de “vage”overwegingen blijken een diepere betekenis te hebben.
M. van der Molen
Het boek leest gemakkelijk en draait om moeder Lena en zoon Thomas die zij aan haar hart drukt. Zij verzwijgt de ware achtergrond van de jongen en dat brengt een verwijdering tussen haar en haar zoon te weeg. Het verhaal neemt een spannende wending wanneer de zoon ’s avonds niet thuis komt en de nacht er op evenmin. Ik vond het thema wat schraal en de ontknoping van het verhaal liet mij met een leeg gevoel achter, Janneke Holwerda kan schrijven ook heel gedetailleerd bijvoorbeeld bij het aanspringen van een Tl-buis of bij het koffie zetten. Alle handelingen hierbij worden nauwgezet beschreven.
Een leesbaar boek maar het zal wat mij betreft niet in de top 10 belanden.
A. Stier
Lena is een alleen staande ouder. Ze leeft samen met haar zoon Thomas. Lena weet niet wie de echte vader van Thomas is en heeft haar zoon nooit verteld dat wie hij denkt dat zijn vader is niet zijn echte vader is. Als Thomas op school erfelijkheids leer krijgt en een familie stamboom moet maken ontstaat het vermoeden dat zijn moeder dingen voor hem heeft verzwegen. Lena en Thomas krijgen ruzie en Thomas loopt weg. Lena blijft met veel zorgen achter, hopend op de terugkeer van haar zoon.
In dit boek lopen twee verhaallijnen door elkaar. Het hier en nu waarin Thomas is verdwenen en het verleden van Lena. Het boek eindigt met een open eind. We komen dus niet te weten of Thomas gezond weer terugkomt. Het boek leest wel makkelijk weg maar echt boeiend vond ik hem helaas niet. Wel kun je je goed inleven in de gevoelens en zorgen van Lena. Dat komt wel realistisch over. Een minpuntje vind ik het open eind. Ik zou graag geweten hebben of alles goed komt.
H. J. de Muij-Fleurke
Janneke Holwarda is geboren in 1953 en debuteerde als auteur in 2010, op latere leeftijd dus. Uitgeverij Marmer omschrijft haar als trainer en actrice, maar geeft geen verdere toelichting.
Literair weblog TZUM meldde in oktober 2016 de transfer van de schrijfster van uitgeverij Marmer naar uitgeverij Wereldbibliotheek. Toen aan de auteur werd gevraagd naar de reden van die overstap, gaf zij aan daar lang over getwijfeld te hebben. Zij was zeer tevreden over het werk van haar redacteur bij Marmer, maar merkte dat, juist vanwege het feit dat Marmer een kleine, jonge uitgeverij was, haar boeken te weinig gerecenseerd werden. “Ik hoop dat het Wereldbibliotheek lukt mijn boeken meer onder de aandacht te brengenâ€.
Voor wat mij betreft heeft zij daar gelijk in. Bij Marmer zijn van haar drie boeken verschenen Zeesteen (2010), Maan op de heenweg (2013) en Zo zijn wij niet (2015). Die zijn mij helaas alle ontgaan. Ik zeg helaas, want als deze boeken hetzelfde niveau hebben als het nu door mij gelezen Het behouden kind, dan heb ik heel wat gemist. Janneke Holwarda schrijft in kernachtige beknopte zinnen, geen woord teveel. Ieder woord heeft een betekenis, of meer betekenissen.
In Het behouden kind leven wij twee enerverende dagen mee met Lena. Lena is een alleenstaande moeder van een puber van 15 jaar, Thomas. Inderdaad alleenstaand, want zij heeft geen familie en geen vrienden, zelfs geen contact met buren. Zij is graag op zichzelf en focust op het geluk van haar zoon. “Ik moet hem vasthouden”, kernzin, waar alles om draait.
Het boek begint met een proloog over een meisje dat een gewonde vogel verzorgt. Op het moment dat ze hem, genezen, vrijlaat, verschijnt een andere vogel die kennelijk op hem is blijven wachten. Samen vliegen de vogels weg. Het meisje kijkt ze na. “Ook toen de vogels allang verdwenen waren stond het meisje daar nog en keek”.
Dan start Janneke Holwarda het eigenlijke verhaal met een zeer authentieke beschrijving van een discussie tussen een moeder en haar puberzoon. Thomas noemt zijn moeder een leugenaar en loopt kwaad weg, naar school. Wanneer hij in de loop van de middag niet thuis komt begint Lena zich steeds grotere zorgen te maken, terwijl ze intussen bedenkt wat ze zal doen om het goed te maken.
Met flashbacks begin je te begrijpen wat er gebeurd is. Denk je. Want wat is een flashback en wat niet en waarvan is het dan een flashback? Het wordt steeds duidelijker dat Lena niet zomaar een bezorgde moeder is. Je wordt haar gedachtewereld ingezogen en de beklemming neemt hand over hand toe. Die laat je niet meer los tot de laatste pagina.
Dan valt ook de bedoeling van de proloog op zijn plaats en het motto van het boek, een citaat van Paul Auster, “Close your eyes for a moment, turn around to look at something else, and the thing that was before you is suddenly gone. Nothing lasts, you see, not even the thoughts inside you”
Een schitterend boek, dat uitnodigt om ook haar eerdere boeken te gaan lezen. Aanbevolen!
