Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Dagen van schaamte van Lieneke van Dijkzeul. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
F. Hubner
Meneer Elting is een man waarmee je niet meteen mee zou willen ruilen. Hij is gescheiden, richt zich vooral op zijn werk. Hij is niet tevreden, neemt vakantie voor de vorm. Als hij ontvoerd wordt, denkt hij dan ook dat niemand hem snel zal missen. Kennelijk is hij toch van waarde voor iemand, want de ontvoering is gepland en de ontvoerders willen hem iets duidelijk maken.
Meneer Elting wordt op gezette tijden bezocht door de ontvoerders. Alles wat gedaan moet worden, gebeurt op dat moment. Eten, verschonen, een wandeling, alles wordt gepland, alles is vernederend. Hij heeft voldoende tijd om na te denken en denkt terug aan zijn jeugd en aan zijn vrouw. Hij komt tot de conclusie dat hij zijn vrouw mist en fouten heeft gemaakt.
Het thema van het boek is onaangenaam en in bepaalde passages wordt het boek confronterend. Venijnige zinnen om duidelijk te maken dat we denken te weten wat anderen prettig vinden. En stekende zinnen waarbij het verdriet van mensen wordt uitgebeeld. Dit gebeurt, het is er, deze mensen bestaan en we negeren het.
Als het thema besproken wordt in de media, komen we er ook nooit helemaal uit. Het nabootsen raakt de schraalheid van het bestaan van sommige mensen niet.
Meneer Elting heeft ook een schraal bestaan, terwijl hij nog alles zelf in de hand heeft. Maar tijdens de ontvoering heeft hij niets in de hand. Het enige wat hij wel heeft en wat hem een lichtpuntje geeft is de wetenschap dat er iemand bij hem is. Ze laten hem namelijk niet alleen. Het enige wat mensen willen is de nabijheid van iemand die om je geeft en die je leven meer diepgang geeft. Dat ene lichtpuntje. Meneer Elting had dit lichtpuntje, al die mensen hebben dat niet.
E. van Brakel
Lieneke Dijkzeul (Sneek, 1950) is schrijfster van literaire thrillers, scenario’s en boeken en verhalen voor de jeugd. In 2006 verscheen haar eerste psychologische thriller voor volwassenen; De stille zonde. Haar werk werd genomineerd voor diverse prijzen, zoals De Gouden Strop, de Diamanten Kogel en de Crimezone Thriller Award.
Het is een hele uitdaging een thriller te recenseren zonder al te veel los te laten over de plot en de lezer toch voldoende te informeren of nieuwsgierig te maken naar het boek. Zo ook hier. Psychologische thriller krijgt het boek als aanduiding op de cover mee en daarmee is het genre aangegeven. Maar ik zou de lezer nog een tip willen meegeven: lees de tekst op de achterflap niet! Sla het over, dit boek is spannender en verrassender als je er onvoorbereid aan begint.
Korte inhoud van het boek
Pieter Elting, hoofdpersoon in dit boek, is een geslaagd man met een glanzende carrière. Het ontbreekt hem aan niets. Hij leidt een heerlijk leven: mooi huis, luxe auto, tennisvrienden en een welverdiende vakantie voor de boeg. Dan slaat het noodlot toe.
Het is geen vrolijke vertelling die Dijkzeul ons voorschotelt in deze whydunnit, maar een verhaal met een beklemmend sfeertje. Een schaamteloos verhaal over een schrijnende kwestie. Het bezwaar van het etiketteren met ‘psychologische thriller’ is dat romanlezers het boek misschien laten passeren en dat zou onterecht zijn. De vraag is of hardcore thrillerfans aan hun trekken komen met dit boek, daarvoor mist het waarschijnlijk toch aan actie.
Het noodlottig verhaal beleven we voornamelijk vanuit het perspectief van het slachtoffer, Pieter Elting. In hoofdstuk 1 wordt hij geïntroduceerd door een oudere dame die hem vanuit haar huis observeert. Deze vrouw komt in het verhaal nog slechts een keer in het laatste hoofdstuk terug en dan wordt ook pas haar functie duidelijk. Valstrik bij elk spannend verhaal is dat je te snel naar de plot wilt lezen en daarbij voorbijgaat aan de manier waaróp het verhaal verteld wordt Maar de dialogen zijn geloofwaardig en sommige overpeinzingen van de hoofdpersoon het memoreren waard:
‘Je was optimist wanneer de cijfers dat staafden. Je ontnam jezelf daarmee misschien een breder perspectief, maar je bleef wel aan de veilige kant.’
‘Spijt. Opnieuw kwam het woord boven. Vier letters die dreven in de zee van zijn gedachten. Mijd spijt, zei iemand hem ooit, met daarbij de mededeling dat het niet alleen het kortste maar ook het beste gedicht was in de Nederlandse taal […]’
Net als de plot te lang lijkt te worden uitgesteld en het verhaal tempo (en mij) dreigt te verliezen, trekt Dijkzeul je het verhaal weer in. In Dagen van schaamte wordt op creatieve wijze een maatschappelijke kwestie aan de kaak gesteld en dat laat je toch niet snel los.
