De stalkster van Mirjam Rotenstreich

Elsemijn heeft een fantastische man, een mooi huis en er is een kind op komst. Maar die roze wolk duurt niet lang. Lees de meningen van verschillende mensen over het boek 'De stalkster' van Mirjam Rotenstreich.

Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De Stalkster vanMirjam Rotenstreich. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.

P. A. M. Dingenouts

De schrijfster aan het woord op de eerste pagina van het boek: “…….Bij de Stalkster lag er een proces aan ten grondslag dat zich onbewust in mij voltrok en waaruit toen, als verrassing, het idee naar boven plofte. In dat idee kwam een aantal elementen samen: de uitwas van een liefde, die heel persoonsgebonden is, gekoppeld aan een algemene actuele problematiek”. Zo’n inleidende tekst roept zoveel vragen op, dat de lezer wel nieuwsgierig moet worden.

Aanvankelijk laat het boek zich lezen als een vlot geschreven detective, al vind ik de schrijfstijl hier en daar wel erg eenvoudig, soms bijna kinderlijk. De vrouwelijke hoofdpersoon, beschadigd door traumatische gebeurtenissen in haar jeugd, wordt hevig verliefd op een rechercheur, die gaandeweg een dubbelleven blijkt te leiden.

Het verlies van haar ongeboren kind en daarna van haar geliefde kan de hoofdpersoon niet verwerken. In haar hoofd rijst een luguber plan dat ze, daarmee de politie op het verkeerde been zettend, stap voor stap gaat uitvoeren en dat leidt tot een verrassend plot. Aanvankelijk geboeid lezend, verliest het verhaal langzaam maar zeker aan geloofwaardigheid.

Teveel beschreven scènes zijn niet erg realistisch. Door naar het einde toe steeds nieuwe personages op te voeren, wordt het verhaal voor de lezer een soort gefragmenteerde puzzel. Het centrale onderwerp van het boek is, naast de manische liefde, een erg aansprekend en actueel maatschappelijk vraagstuk. Daar horen ook allerlei ethische vragen bij, maar die blijven buiten beschouwing.

Je zou ook kunnen zeggen, dat de schrijfster ze impliciet juist wel aan de orde stelt. In mijn ogen laat de schrijfster hier een kans liggen en verliest ze zich in een de fantasie overstijgende beschrijving van het lot van de hoofdpersoon. Kortom: licht teleurgesteld leg ik het boek weg.

M. Schepens

De titel wordt tijdens het lezen duidelijk. ‘De Stalkster’ is een verhaal in vier delen, t.w.: Heel, In stukken, Vergaren en Bijeen. De titels van deze vier delen vertellen al veel over het verhaal. De hoofdpersoon, Elsemijn komt uit een rijke familie en lijkt meer op haar moeder in haar handelen dan ze ooit geweten heeft. Elsemijn had ondanks alle welvaart geen gemakkelijke jeugd bij haar eigen vader en moeder.

Het resultaat hiervan was dat ze daarna tot meer dan vervelens toe van de betrokkenen de geborgenheid opzoekt van een gezin. Een gezin dat ze thuis niet meer heeft, maar graag zou willen hebben. Elsemijn was al vroeg gefascineerd geraakt door criminologie, schreef zich daarom in bij de rechtenfaculteit en kreeg dankzij haar goede resultaten en haar ijver een promotieplaats. Haar promotieonderzoek had als onderwerp: de relatie tussen boven- en onderwereld. Ze interviewde daarvoor op het hoofdbureau van politie in Den Haag een heleboel rechercheurs waaronder Binck. Hij werd haar grote liefde.

Samen lijden ze een ongelooflijk verlies, maar de onverwachte dood van Binck daar bovenop lijkt Elsemijn teveel te worden. De familie van Binck biedt geen troost, maar lijkt haar zelfs tegen te werken op alle gebieden. Ze probeert hen tegen te houden, maar dat lukt niet. Binck is orgaandonor!

De stalkster heb ik in één ruk uitgelezen, ik kon het niet wegleggen. Reden hiervoor was dat ik het verlies en verlangen van Elsemijn heel goed aan kon voelen door de schrijfwijze van de auteur. Wanneer iemand zoiets overkomt is alle redelijkheid verdwenen, en normaal bestaat even niet meer. Met dat in gedachten las ik het boek en kreeg een brok in mijn keel.

De link naar de mythe van Orpheus en Eurydice is hier een feit geworden voor mij. Orpheus mocht zijn gestorven vrouw Eurydice uit de onderwereld wegvoeren, terug naar het leven, op voorwaarde dat hij tijdens die tocht niet over zijn schouder naar haar zou omkijken. Hij kon de verleiding niet weerstaan – en verloor haar voor eeuwig.

Mirjam Rotenstreich maakt met dit verhaal ook nog iets anders duidelijk; je kunt voor iets gestudeerd hebben en heel veel over dat onderwerp weten maar wanneer iets heel dicht bij je komt, zijn de geleerde lessen vergeten en de werkelijkheid onzichtbaar. Zo gaat het inderdaad vaak in het leven!

Dit boek is een aanrader voor iedereen die weet dat het enorme verdriet om verlies van een naaste iemand heel rare dingen kan laten doen. Ook dat hoort bij het leven. Een meeslepend verhaal met een goede verhaallijn. Graag gelezen!