Fuzzie van Hanna Bervoets

Vier kleurige pluizenbolletjes (Fuzzie) komen terecht vier personen. Tegen iedereen begint Fuzzie te praten, tegen ieder van hen zegt het bolletje hetzelfde, maar het maakt bij ieder van hen iets anders los. Vijf lezers hebben dit boek gerecenseerd.

Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Fuzzie van Hanna Bervoet. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.

A. Slotboom

Ik vond het een apart boek. Het verhaal gaat over een harig bolletje, Fuzzie, dat kan praten en waar de personen in dit boek troost uit putten.

Alle personen in dit boek voelen zich eenzaam en zijn niet gelukkig. Pas aan het eind van het boek wordt enigszins duidelijk waar dit bolletje vandaan komt. Een sprookjesachtig gegeven.

Ik moest erg wennen aan de schrijfstijl van dit boek en dat maakte ook dat het lang duurde voordat ik echt in het boek kwam. Ik vind het ook een erg eigentijds boek. Ik denk ook dat het boek moeilijk te begrijpen is, als je niet op de hoogte bent van de moderne communicatiemiddelen van nu. Toch is het een boek wat interessante thema’s behandeld, zoals eenzaamheid, missen en verlangen. Ik denk als je dit boek een tweede keer leest, je er nog meer uit kunt halen.

F. A. van Baren – van de Linden

Het is een bijzonder boek. De hoofdpersonen zijn gewone hedendaagse mensen die met elkaar gemeen hebben dat ze in contact komen met diverse pluizige bolletjes, Fluzzies. Wat zij ook delen is dat zij zich niet gezien voelen, eenzaam, onbegrepen. De Fluzzies praten met hen op een manier die troostend werkt. Ieder voor zich krijgt een innige band met Fluzzie.

De Fluzzies geven hen inzicht en langzamerhand wordt duidelijk dat hoe beter het met de mensen gaat hoe minder de Fluzzie spreekt, nodig lijkt. De Fluzzie verliest zijn zachte pluizigheid en stopt uiteindelijk met het zijn.

Je moet even doorlezen om de verhaallijnen te begrijpen en ook wat de schrijfster je vertellen wil. Het zijn geen grote verrassingen/ontknopingen maar het blijft een intrigerend verhaal tot de laatste zin.

R. H. Rotteveel – Wagenaar

Ik zou het boek zelf nooit hebben uitgekozen gezien de beschrijving op de achterflap, dat het ging om een soort sprookje. Het is niet het genre wat mij trekt…  maar via Mieke’s Leesclub kwam het spontaan tot mij. Eigenlijk op dezelfde manier waarop de Fuzzies, kleine zachte bolletjes van onbekend materiaal, tot de diverse personages van dit boek komen.

De Fuzzies spreken met de personen en geven aandacht, zonder dat ze aandacht terug wensen, of vragen. Met andere woorden onvoorwaardelijke persoonlijke aandacht. Wie wil dat nu niet, zou je denken en dat is juist waar het om gaat in dit boek.

In hoeverre geef je liefde, aandacht aan iemand omdat je dat wilt, dus onvoorwaardelijk of omdat je feitelijk alles op een weegschaal legt en die aandacht weer terug wilt hebben in welke vorm dan ook? Het is op zich een interessant gegeven, sterker nog, het is een bekend psychologische verschijnsel. Het heeft te maken met het feit dat wij mensen geven om te ontvangen. Logisch, hoe zouden we het anders al die jaren hier hebben uitgehouden… ga dus maar eens om zo’n aangeboren overlevingsmechanisme heen.

Het boek beschrijft diverse stellen, eenlingen, zelfs een hond, die worden geconfronteerd met een Fuzzie en hun manier met omgaan met ‘de ander’. Voor de hond heeft het verhaal wel een heel speciale afloop, die ik hier niet zal verraden maar die wel te denken zet…

Het boek zet aan de ene manier dus aan tot denken, aan de andere manier loopt het niet echt ‘af’, er komt wat mij betreft niet een werkelijk einde, het loopt wat als een ballon leeg… wellicht dat dat de bedoeling is van de schrijfster? Dat is jammer, ik mis eigenlijk een persoon die echt stelling neemt ten opzichte van dit verschijnsel, maar ik heb die niet aangetroffen.

Leuk boek, leest makkelijk weg soms wat langdradig alhoewel ik me afvraag of dat gezien het thema erg is. Want in hoeverre moet iets altijd ergens om gaan, ergens heen gaan en ergens toe doen?