Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Het huis van drenkelingen van Guillermo Rosales. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
M. Cornelissen
“Je zult het hier goed hebben, verzekert ze. Meer kan ik niet voor je doen”. Met deze woorden wordt William Figueras (verteller en hoofdpersoon) door zijn tante bij het “Boarding Home” gebracht. Tot dit punt had ik me een beeld gevormd bij een boek dat gaat over de psychiatrie, echter, dit beeld werd keihard weggevaagd toen ik verder las.
Het huis van de drenkelingen is een sterk autobiografisch verhaal. De uit Cuba gevluchtte Figueras woonde korte tijd bij zijn tante, die hem in Boarding Home bracht. Een tehuis voor psychiatrische “gevallen”. In het boek “de gekken” genoemd. Het tehuis is de naam “tehuis” niet waard. Bewoners worden mishandeld (door de leiding en elkaar) en misbruikt, er wordt gestolen, de mensen worden verwaarloosd, het is er vies en stinkt naar urine.
William beschrijft dit alles heel feitelijk, het lijkt of niets hem en de andere bewoners echt raakt. Ook de andere “gekken” worden heel gedetailleerd beschreven. Het lijkt soms alsof het met William zelf wel meevalt en de lezer wordt echt door hem meegenomen in het verhaal. Juist omdat er alleen een weergave van feiten is komt het bij mij als lezer extra hard binnen. Op een gegeven moment ontstaat er een soort romance met een nieuwe bewoonster en lijkt het of William het Boarding Home voorgoed zal verlaten.
Af en toe worden soms ook bijzondere dromen beschreven die William droomt. Daarnaast citeert William af en toe uit zijn belangrijkste bezit, een bloemlezing van een romantische Engelse dichteres. Dit geeft een heel andere sfeer weer dan de hardheid en grimmigheid van de rest van het boek. Het boek is uit het Spaans vertaald door Arie van der Wal en bevat een uitgebreid nawoord met biografie van de auteur, geschreven door Ivette Leyva Marinez.
De auteur Guillermo Rosales (1946-1993) kwam net als William als vluchteling uit Cuba naar Amerika. Rosales kampte al van jongs af aan met depressies en psychische problemen. Hij kreeg de diagnose schizofrenie. Hij was van plan het te gaan maken als schrijver maar kwam in verschillende opvanghuizen terecht. Het grootste deel van zijn werken werden door Rosales zelf vernietigd, behalve dit boek dat ook verfilmd werd.Aangrijpend zijn de volgende woorden over de auteur: Op het eind van zijn leven was hij mager en tandeloos, ‘hij leek op een flakkerende vlam’.
Een bijzonder boekje (slechts 136 pagina’s zonder het nawoord), waarvan ik dus hele andere verwachtingen had. In eerste instantie was ik niet heel enthousiast, maar gaandeweg het lezen raakte ik betrokken bij William en wilde ik lezen hoe het verder zou gaan. Ik vind het sterk geschreven en laat zeker een indruk achter bij mij als lezer.
B. Bandringa
Een opmerkelijk en rauw-realistisch boek (160 pagina’s, voor het eerst gepubliceerd in 1987) van deze bijzondere Cubaanse schrijver ( 1946-1993).De vertaling uit het Spaans is van Arie van der Wal. Rosales was als volwassene vooral een zonderling, outcast en Einzelgänger. Bovendien had hij geregeld vertoeft in psychiatrische inrichtingen en had de diagnose schizofreen mee gekregen. Hijstierf ( door zelfdoding) op 47-jarige leeftijd, arm, alleen en vergeten. Hij publiceerde tijdens zijn leven alleen deze korte roman, die in de Engelse vertaling “Boarding home”, als titel kreeg. Het grootste deel van zijn overige (schrijf)werk vernietigde hij. Hij maakte nooit meerdere versies. Rosales schreef en verscheurde weer net zo snel als hij geschreven had….
Het verhaal lijkt sterk autobiografisch .Het speelt zich af in een tehuis voor maatschappelijke drop-outs in Miami, in een gemeenschap van Cubaanse vluchtelingen. Dit opvanghuis beschrijft Rosales als “een duivelse kring, waar de onfortuinlijken veroordeeld zijn tot een mensonwaardig bestaan”. Een laatste toevluchtsoord voor verschoppelingen en “menselijke wrakken”. Er volgen plastische beschrijvingen van de bewoners, die slechte voeding krijgen en grof behandeld worden. Er is sprake van vernedering en mishandeling (vanuit begeleiding maar ook onderling).Bovendien worden zij financieel uitgebuit door de corrupte “pension-beheerder”. De hoofdfiguur in het boek is de schrijver William Figueras. Maar deze kan naar mijn gevoel als alter ego van Rosales worden gezien.
Deze Figueras is een vat vol tegenstrijdigheden. Meestal onverschillig en emotieloos. Op andere momenten opgaand in de literatuur van Engelse romantische dichters. Soms gedraagt hij zich gewelddadig, soms meer empatisch. Met name koestert hij gevoelens voor een andere bewoonster,Frances. Dit is een mentaal labiele, onzekere vrouw met wie hij een nieuw leven zou willen opbouwen. Maar aan de andere kant is er ook sprake van sexueel misbruik door de schrijver.
Afsluitend : een hopeloos, uitzichtloos en treurig stemmend levensverhaal van een aan lager wal geraakt, zich miskend voelende schrijver. Een getormenteerde ziel. De schrijfstijl is droog en “klinisch”. Korte zinnen met rake typeringen. Een indrukwekkend en schrijnend boek.
Rosales zelf maakte dus in 1993 een einde aan zijn leven. Hij schoot zich door het hoofd, nadat hij al vele malen zijn zelfdoding had aangekondigd. Intussen heeft zijn boek wel de nodige erkenning gekregen, is in verscheidene talen vertaald en heeft zelfs een soort cult-status gekregen.
Miekes recensie
Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek Het huis van drenkelingen van Guillermo Rosales gerecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.
