Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden

Actuele roman gebaseerd op een ware gebeurtenis: de gefingeerde moord op de Oekraïense journalist Arkadi Babtsjenko in mei 2018.

Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.

J.H.C. Mannes

De e-mail met de uitnodiging om Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden voor Miekes Leesclub te recenseren valt onverwacht op mijn elektronische deurmat nadat ik me lang geleden had aangemeld. Een aangename verrassing, want in het verleden was ik zeer onder de indruk van het boek Tonio van dezelfde auteur. Bij ontvangst van Mooi doodliggen schrik ik van de tekst op de achterflap, want een roman met dit onderwerp zal ik zelf nooit kiezen om te lezen. Hoewel ik toch vol goede moed begin, blijf ik er tegenaan lopen dat de materie mij niet echt kan boeien. Ik ben simpelweg niet voldoende geïnteresseerd in het lezen van een roman over de VN Veiligheidsraad en het onderzoek naar het neerhalen van de MX17.

Van der Heijden weet mij wel te raken met de passages waarin hij de relatie tussen Grigori en Yulia beschrijft. De relatie die sneuvelt als Grigori zijn eigen dood faket om aan een moordaanslag op zichzelf te ontkomen zonder zijn grote liefde van te voren in te lichten.

Opvallend is dat de auteur in het boek een aantal fraai geformuleerde zijsporen bewandelt waarbij hij o.a. uitweidt over tatoeages, applaudisseren en voetbal. Vermakelijke uitstapjes waarvan mij niet duidelijk is wat ze bijdragen aan het eigenlijke verhaal. Dit betekent echter niet dat ik tijdens het lezen niet inzie dat Van der Heijden een geweldige schrijver is die niet voor niets al veel belangrijke literaire prijzen in de wacht heeft gesleept. Bladzijde na bladzijde speelt hij op virtuoze wijze met de Nederlandse taal. Ook stijgt mijn bewondering als ik me realiseer dat dit boek op 15 november in de winkels lag terwijl het losjes is gebaseerd op enkele gebeurtenissen uit het voorjaar en de zomer van 2018.

Conclusie: knap geschreven en voor de liefhebbers ongetwijfeld een fijn kerstcadeau, maar helaas niet mij besteed.

H.E. Stapel

De actualiteit op de voet gevolgd in Van der Heijdens nieuwste roman.
Vier jaar na de ramp met de MX-17 dreigt het onderzoek naar de schuldige vast te lopen. Als lezer word je meteen het verhaal in gezogen. Van der Heijden weeft subtiel de actualiteit door de roman. Allerlei politieke en geografische ontwikkelingen van pakweg de laatste vijf jaar passeren de revue. Je zou haast denken dat A.F.Th. kant en klare stukken op zijn werktafel heeft liggen, over actualiteit, politiek, liefde en cinema en die ergens in de ‘roman van dienst’ er tussen plakt. Maar ze passen perfect in het verhaal! Dat vind ik knap.

Daarbij zijn zijn fictieve personen en gebeurtenissen bijna even levensecht als bijvoorbeeld de waargebeurde vergiftiging van Skripal.
Ik vind het een boeiende, zorgvuldig opgebouwde roman. Hier is een ware taalkunstenaar aan het werk. En hoe heeft hij dat zo snel voor elkaar gekregen? Voorin het boek staat dat de roman (nogal vrij) gebaseerd is op enkele nieuwsfeiten uit de lente en de zomer van 2018. De roman verscheen half november!

Heb ik dan niets aan te merken? Jawel, op ongeveer driekwart van het boek wordt de auteur naar mijn mening wat te wijdlopig, dan ga ik een beetje afdwalen. Net alsof je steeds weer lekkere hapjes aangeboden krijgt terwijl je eigenlijk al vol zit. Ik breek me het hoofd over de Bommeliaanse zin: ‘Met tijd en stro meuken de mispels’.
Het eind van het verhaal is vast en zeker de opmaat voor het vervolgdeel, aangekondigd als de nog te verschijnen grote roman over MX-17. Ik kan deze roman (zeer geschikt ook voor leesclubs!) van harte aanbevelen. Veertig jaar schrijverschap en gelukkig gaat de auteur nog niet met pensioen.

C.A.M. Overvoorde

Het boek “Tonio” lag al een tijdje op de plank. Zoals ik al eerder schreef boeken verbinden..en toeval bestaat niet, want gek genoeg kwam daar een mail van Mieke’s Leesclub, met dit boek. Daarnaast kwam van de week de film Tonio, gebaseerd op het boek. Ik kon nu niet meer terug. Ik moest gewoon vooruit! En gaan lezen. De auteur vroeg al op mijn instagram, wat ik er van vond..dus ja. Kijk je mee?

De prachtige schrijfstijl is een van de mooie elementen

De cover is donker en ik moest eerst goed kijken wat het voorstelde, er ligt een zwaan met zijn kopje recht vooruit. De titel past mooi bij het verhaal en bij de bijzondere gebeurtenis. die zoveel ophef maakte. De vertelperspectief is de ik-vorm. De zin-opbouw is prachtig en beeldend. Bij openslaan van het boek lees je deel 1, dit gaat over Natan, hij is een journalist en woont een belangrijke bijeenkomst bij. Het is nog niet begonnen of hij kijkt al uit naar zijn vriend Grigori, die onderzoeksjournalist is. Die zou hier ook moeten zijn, maar is nog nergens te bekennen. Dan volgt er een mededeling: Zojuist is Grigori dood aangetroffen en door een aanslag om het leven gekomen. Natan twijfelt geen moment en reist af naar Yulia, de vrouw van Grig, en haar 2 kinderen. Vervolgens gaan we verder in deel twee. De vertelperspectief kantelt. En dat is slim gedaan. Grigori heeft Natan een document nagelaten, hij vertelt hem zijn kant van het verhaal en de lezer komt zo zijn leven binnen. Hij schrijft om de wereld te kunnen veranderen. Alleen tegen welke prijs?

De echte waarheid en het gevaar

Van der Heijden heeft een mooie en sterke schrijfstijl. Soms beeldend en poëtisch. Personages worden goed toegelicht Grigori, nu in de veertig, heeft al 2 oorlogen meegemaakt. Mogelijk heeft hij daar het rechtvaardigheidsgevoel van gekregen. (Het kwaad met de pen bevechten.) De Nederlandse Natan en Russische Grigori zijn vrienden met dezelfde passie: de waarheid vertellen aan de wereld. Na het neerstorten van de MX17, waarbij er veel mist op de lijn is gezet door partijen is er nog maar 1 ding en dat is: de waarheid boven halen. Grig bijt zich hierin vast. Natuurlijk is niet iedereen hier blij mee, en geregeld moet hij dan ook over zijn schouder kijken, of alles nog in orde is. Totdat het gevaar zo groot is, dat hij vlucht met zijn gezin naar Kiev (Oekraïne).

Gaat pure liefde en waarheidsbevinding wel samen?

Van der Heijden beschrijft diverse actuele thema’s. De pure liefde voor Yulia, daar begint het al mee. De auteur kan dit prachtig beschrijven, met mooie poëtische gedeeltes. Dan komt de vliegtuigcrash en de censuur aan de orde. Yulia geeft Grig de liefde, maar ook de “drive” om te schrijven, wat geschreven moet worden. Rusland is hier niet zo blij mee en heeft zo zijn eigen tactiek dit te tonen. Fake News heeft ook een plek in het geheel. Wat is waarheid en wat niet? Dat is de grote vraag.

Conclusie

Mooi doodliggen is een mooi verhaal, het is diep, heftig en tevens prachtig qua taal. Van der Heijden schrijft over zaken die echt gebeurt zijn en geeft er zijn eigen draai aan. Het is net of je even mee mag kijken in zijn hoofd, bij veel zinnen dwaalt hij af naar eerdere gebeurde zaken of quotes uit boeken. Het duurde daarom even voor het uit was, want ik wilde elke zin echt absorberen.

Miekes recensie

Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek  Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijdenl erecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.