Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De pelikaan van Martin Michael Driessen. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
E. Meeboer
Dat ik dit boek kreeg toegezonden om een recensie te schrijven, was een aangename verrassing want het stond al op mijn lijstje van ‘nog te lezen boeken met goede recensie’. Bij die goede recensie kan ik mij aansluiten, want Martin Driessen kan heel goed en plezierig schrijven.
Het verhaal gaat over 2 mannen in het Joegoslavië van zo’n 30 jaar geleden en is gesitueerd in een klein aardig havenplaatsje, waar niet veel gebeurd, behalve dan in de hoofden van de twee hoofdpersonen. Zij denken en bedenken en doen van alles, met onvoorziene en bizarre gevolgen van dien. Het stadje krijgt te maken met een gruwelijke oorlog en de inwoners moeten vluchten. Het einde van het boek speelt zo’n 20 jaar later af en heeft een verrassende wending in petto.
Al-met-al een bijzonder verhaal, maar een komedie kan ik het niet noemen. Voor onder de kerstboom is het prima geschikt, zeker voor een mannelijke lezer.
M. van den Akker
In een rustig stadje, in Joegoslavië«, aan de Adriatische zee, waar in geen 100 jaar iets is veranderd, is Andrej de postbode. Hij is hobby fotograaf. Josip is de machinist en conducteur van de kabelbaan. De kabelbaan, die naar boven naar het oorlogsmonument gaat, het plein voor het volk en de pelikanen, die elk jaar terug komen, geven het stadje enige allure.
Andrej is een grote, nogal grove man, die maar niet aan een vrouw kan komen en het liefst in het middaguur de post bezorgd, dan is iedereen binnen en heeft hij geen pottenkijkers. Josip zit tijdens zijn pauze het liefst in zijn eentje zijn boterham te eten. Hij zou best naar huis kunnen gaan, maar dat doet hij niet, hij heeft een slecht huwelijk.
Andrej maakt foto’s van Josip als hij vreemd gaat en chanteert hem daar mee. Josip ontdekt , dat Andrej fraudeert en begint hem te chanteren . Ze weten dat niet van elkaar. Maar dan gebeurd er iets waardoor ze wederzijds van elkaar afhankelijk raken. Ze raken op kolderieke wijze in elkaar verstrikt. Ze doen elkaar, onwetend, soms kwaad en soms goed. Telkens als ze bij elkaar te biecht willen komt er iets onverwachts tussen.
Het stadje is mooi beschreven. Andrej en Josip zijn onnozele tobbers, die veel waarde hechten aan hun pet en uniform. Doordat er zo vaak iets onverwachts gebeurd wil je graag doorlezen naar het volgende misverstand. Het boek is een ‘page-turner’. Op de kaft prijkt een mooie foto van de kabelbaan, die op waterballast -techniek werkt, zoals we kunnen lezen en op het juiste moment kunnen de wagens van boven naar beneden elkaar passeren, zoals die beide mannen ook elkaar op een goed of kwaad moment passeren.
Het boek is heel prettig om te lezen en geeft ook nog eens stof tot nadenken over hoe het kan gaan in een samenleving waar oorlogsdreiging is.
H. W. Gleis-Wensink
Martin Driessen zegt in een interview dat hij zijn verhalen het liefst laat afspelen in fantasiestadjes. Dan kan de lezer zich daar zelf een beeld bij vormen. Daar is hij met De Pelikaan heel goed in geslaagd. Ik was geneigd de atlas te pakken om het plaatsje aan de Adriatische kust op te zoeken.
Het verhaal gaat over twee mannen, die zonder het van elkaar te weten gechanteerd worden. Ze wonen in een stadje in communistisch Joegoslavië. Er is de dreiging van de naderende Balkan oorlog. De etnische haat neemt toe.
Op de een of andere manier weet Driessen die dreiging in zijn verhaal in te vlechten. Je bent constant op je hoede. Het verhaal lijkt eenvoudig maar dat is maar schijn.
Postbode Andrej en de machinist en conducteur van de kabeltrein naar het heldenmonument boven op de heuvel Josip Tudjman raken verwikkeld in een chantageproces. Andrej heeft ontdekt dat Josip een minnares heeft en maakt foto’s van hen op de heuvel. Josip is ongelukkig getrouwd en heeft een geestelijk gehandicapte dochter. Zijn vrouw is ziekelijk jaloers.
Andrej besluit Josip te chanteren, want er moet iets in zijn leven gebeuren. Het ging niet om het geld. De totale ontkenning van zijn bestaan moest een einde hebben. De wereld was hem iets verschuldigd.
Andrej koopt van het geld een windhond Laika en omdat het dochtertje van Josip gek is op het dier blijft Josip hem verzorgen. Andrej komt steeds langs en maakt legpuzzels met het meisje. Hij ontdekt dat twee puzzels van dezelfde fabrikant zijn en dat de stukken ook onderling precies in elkaar passen. Het vaderland is ook een bizarre puzzel: stukjes sluiten aan maar vormen geen zinnig plaatje. Prachtig beeld! Beide mannen raken steeds verder bevriend.
Josip brengt een Duits echtpaar de heuvel op. De man zegt daar in de oorlog gevochten te hebben. Josip zegt dat door een bom het huis van zijn moeder is geraakt en zij levend verbrand is. Hij wil niet met die man op de foto. De Duitser geeft hem uit schuldgevoel 10.000 dinar. Daarmee kan Josip zijn tweede losgeld van 3000 dinar onder de steen leggen.
Dit boek bevat zulke onverwachte en leuke vondsten dat ik iedereen aanraad het te lezen en ervan te genieten.”
Miekes recensie
Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek De pelikaan van Martin Michael Driessen gerecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.
