Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De greppel van Herman Koch. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
J. van Est
Een hechte, maar complexe vriendschap tussen twee meisjes eindigt abrupt als ze twintig zijn, maar op afstand blijven de twee elkaars leven bepalen. De één heeft geen talent als danseres – de ik-figuur – de ander (Tracey) verspilt haar danscarrière.
De ik-figuur komt zijdelings wel in de wereld van de dans als ze de persoonlijke assistent wordt van een wereldberoemde popster (Aimee). Tracey keert terug naar haar vroegere milieu als moeder van een stel kinderen in een achterstandswijk in Londen.
Zadie Smith schrijft als geboren verteller een verhaal over armoede, ras, slavernij, wortels. Een verhaal vol contrasten dat zich afspeelt in Londen en West-Afrika. Toch worden de contrasten nooit scherp of diepgravend beschreven. In feite kabbelt het verhaal vele bladzijden rustig door. Het thema ‘onderontwikkeling’ wordt m.i. wel prachtig geïllustreerd met het voorbeeld van ontwikkelingshulp van Aimee die een meisjesschool in Gambia wil financieren. Ook de ik-figuur blijkt naïef: ze denkt veel van haar ‘roots’ terug te vinden in West-Afrika, maar blijkt blanker te zijn dan ze zelf beseft. Bij het inspecteren van een Afrikaans schoolklasje prikt ze door de facade van de Engelse les die een plaatselijke schooljuf geeft. Ze doet dat echter zonder door te hebben dat ze de onderwijzeres voor haar leerlingen voor schut zet.
Ondanks de dikte een prettig leesbaar boek.
M. Offenberger
Vanaf de eerste pagina raakte ik geboeid door het verhaal en de schrijfstijl van Zadie Smith. De proloog leest zo boeiend en pakt je meteen, dat je verder wilt lezen. Je vraagt je af waarom de ik-verteller wordt afgeschermd van de buitenwereld. Het verhaal heeft schwung door de manier van schrijven en door het afwisselend vertellen over de jeugd van de ik-figuur en over het heden, waarop ze drieëndertig jaar is.
De eerste verhaallijn gaat over twee onafscheidelijke vriendinnen, Tracey en de ik-persoon, die beiden dol zijn op dansen. Helaas heeft de ik-persoon platvoeten en zal het in de danswereld niet ver schoppen maar voor Tracey lijkt het aanvankelijk wel te lukken. De vriendinnen verliezen elkaar uit het oog. Er zijn aanwijzingen waar je als lezer nog niets van weet. Dat maakt ook dat je doorleest: “Een keten van oorzaak en gevolg wordt in gang gezet, als door het lot bepaald. Het is onnodig onze dans te beschrijven. U kent de video”. Deze video ken je als lezer niet. Aan het eind van de roman blijkt Tracey wraak te nemen op zowel de ik-figuur als op haar ouders.
In de tweede verhaallijn werkt de ik-verteller als personal assistente bij een soort Madonna-achtige grootheid, Aimee, iemand die erg grillig is en geen ‘Nee’ wil horen. Hier maakt de verteller veel mee
Deze roman laat in de tweede verhaallijn het schrijnende verschil zien in achtergrond van het rijke westen (Londen) en het arme Afrika, waardoor je je tijdens het lezen afvraagt: Wie is in welk werelddeel het gelukkigst? Er staan veel mooie zinnen in, bijvoorbeeld: “Bij haar doorbraak doorbrak Aimee de limieten van ruimte en tijd”. Ook komt er humor in voor: Tracey heeft drie kinderen, alle drie van een andere vader en dat wordt als volgt beschreven: “Zoals je kunt zien, zou moeten zien, heb ik vanille, mokka en pure chocola uitgeprobeerd. Het boek zet je regelmatig aan het denken. De ik-persoon wordt ontslagen door Aimee, een andere werknemer neemt ontslag omdat hij “ongerust was over het ontwrichtende effect dat Aimees geld op het Afrikaanse dorp had”.
Aan het eind vlecht Zadie Smith de twee verhaallijnen op een mooie manier in elkaar. Hoewel het een dikke roman is, “vlieg” je er doorheen en krijg je al lezende een mooi inkijkje in de danswereld van vroeger en nu. Is het toeval dat juist vorige week de dansfilm La La Land uitkwam?
C. H. Bles
Een boeiend boek, je krijgt een goede indruk van hoe verschillend het rassen vraagstuk door de verschillende personages beleefd wordt. Heel actueel, echt een boek waar je in deze tijd veel gespreksstof over kunt hebben. Daarbij wordt ook de afstand goed voelbaar tussen de blanke artiesten wereld en de andere personages en hun omgeving. De schrijfster neemt je mee in de ontwikkeling van de personages waarbij er een groot verschil is tussen de scenes in Londen en die in Afrika.
In de Proloog word je al nieuwsgierig naar wat de hoofdpersoon heeft meegemaakt om in deze situatie verzeild te raken. We leren de jeugd kennen van de 2 vriendinnen, en krijgen een duidelijke beschrijving van hun leefomstandigheden, in dezelfde wijk, maar o zo verschillend. Interessant verteld over de zeer grote verscheidenheid aan afkomst. Je leert de hoofdpersoon steeds beter kennen, nu ook als ze ouder is en de persoonlijke assistent van Aimee. Intense beschrijvingen van haar gevoelsleven en ook mooi hoe ze dat van anderen duidt.
Een prachtige beschrijving van wat muziek en dans met je kan doen. Ook wordt de sterrenstatus goed uitgewerkt. Dan komt aan de orde, zijdelings, wat de oorzaak was van de verwijdering van de twee vriendinnen, nl. dat Tracey haar vader in een kwaad daglicht heeft willen stellen, en de moeilijke verhouding van de hoofdpersoon met haar moeder. Deze persoonlijke ontboezemingen maken dat je je inleeft in de personages en dat je graag wilt weten hoe het hun verder vergaat. Er volgt een heftig verslag van zowel de overgang van puber naar volwassenheid als de periode met/ voor Aimee in Afrika. Uitermate beeldend beschreven!
In het volgende deel wordt verteld over enerzijds de periode in New York rond hun 18de jaar, en anderzijds de opening van de school voor meisjes in Afrika. Het rassen- en standen verschil wordt steeds duidelijker en subtiel ingebed in de beschrijving van de persoonlijke verhoudingen. Verleden en heden komen ook steeds dichter bij elkaar. De vriendschap met Tracey komt weer even bovendrijven, als ze toneel knecht wordt in de musical waarin Tracey speelt, maar krijgt een flinke deuk als Tracey in een briefje laat weten hoe ze haar vader heeft aangetroffen.
In de huidige tijd als assistent van Aimee, wordt de hoofdpersoon enigszins naar de zijlijn gemanoeuvreerd, ze beschrijft de werelden goed vanuit haar perspectief, maar lijkt er zelf niet echt deel van uit te maken. Toch krijg je een goed beeld van beide werelden. En dan in het laatste hoofdstuk komt alles bij elkaar en tot een ontknoping, je hebt echt een inkijk in een zeer multiculturele samenleving, met heel uiteenlopende levens en leef eenheden.
Zadie Smith weet je mee te nemen in een andere wereld, waar je uiteindelijk wel graag alles van wilt weten!
B. Bandringa
“Wie ben je en waardoor wordt je identiteit bepaald”.
Twee getinte meisjes in een arme wijk in Londen ontmoeten elkaar voor het eerst tijdens de danslessen in een plaatselijke kerk. De moeder van de naamloze hoofdpersoon is van Jamaicaanse afkomst en de moeder van Tracey is wit en Brits.
Tracey is een groot danstalent en de hoofdpersoon kan beter zingen dan dansen. Ze verliezen elkaar uit het oog en gaan ieder hun eigen weg. Tracey doet enkel kleine dansrolletjes en door de komst van kinderen stopt ze ook daarmee, terwijl de hoofdpersoon werkzaam is voor een grote popster en daardoor afwisselend in Londen en New York woont. Verder verblijft ze ook met enige regelmaat in West-Afrika, waar deze popster investeert in een school voor meisjes. Uiteindelijk wordt ze ontslagen en wordt halsoverkop op het vliegtuig gezet waardoor ze terugkeert naar Londen en via haar moeder weer contact krijgt met haar vriendin Tracey, maar dan op een onaangename confronterende manier.
Maar het gaat over zo veel meer. Het gaat over huidskleur, culturele achtergrond, de slavernijgeschiedenis, de Cariben/Jamaica, West-Afrika. Maar ook over het leven van een witte pop- en dansster in Londen en New York en haar goede doelen projecten in West-Afrika, de wereld van de muziek en (tap)dans. Over armoede en rijkdom. Tenslotte is het ook een boek over het opgroeien van de ik-figuur met een zwarte moeder van Jamaica en een witte Britse vader en haar vriendin met een witte Britse moeder en een zwarte vader.
Als witte lezer word je wakker geschud door in de huid te kruipen van de zwarte hoofdpersoon en zo te kijken naar de geschiedenis van land, muziek, dans et cetera. Het is een rijk boek waarin veel thema’s behandeld worden. Eén keer lezen is niet voldoende om alles er uit te halen.
M. J. Kloosterman
Op jonge leeftijd leren 2 meisjes elkaar kennen doordat ze naar dansles gaan. Beide meisjes hebben nagenoeg dezelfde huidskleur en een andere achtergrond. Verschillende moeders en vaders. De danstalenten verschillen, elk gaat haar eigen weg. Ondanks de zoektocht naar de wortels van de eigen identiteit die er volgens de moeder van de hoofdpersoon niet is maar bestaat uit flarden bij elkaar geraapte indrukken van ontmoetingen, leefomgevingen en culturen gaat de hoofdpersoon dapper verder op zoek. In Afrika vindt ze niet de aansluiting die ze gehoopt had te vinden. Eerder is er kortsluiting en buitensluiting. Ze is niet een echte Afrikaanse.
Swing time is een swingende intense roman. Zelfs in het heen en weer springen in de tijd zit de dans, een dans door eeuwen en generaties heen een intense zoektocht naar contact en mogen zijn.
