Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De twaalfjarige bruiloft van Maeve Brennan. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
M. Cornelissen
“Ze voelde zich plotseling vervuld van hoop. Het was geweldig hoe het zien van dat schaduwbeeld haar opgekikkerd had. Het was geweldig dat ze wist dat het schaduwbeeld boven was en dat het nooit weg zou gaan. Het was bijna alsof er iemand in huis was”
Bovenstaande woorden vormen de slotzinnen van het verhaal Het vriendelijke schaduwbeeld. Het verhaal is een innerlijke monoloog van Delia Bagot, die een van de hoofdpersonages uit het boek is.
Het boek bestaat uit 7 losse verhalen die een inkijk geven in het leven van Delia en Martin Bagot en hun kinderen. Het bestaat uit monologen waarin je de personages beter leert kennen.
Opvallend is dat elke ruimte in het huis heel gedetailleerd beschreven wordt, de kamers lijken symbool te staan voor de afgesloten wereld waarin elk personage zich bevind. Het is een verhaal waarin “weinig gebeurd” maar tegelijkertijd is er tussen de regels heel veel te lezen.
Maeve Brennan werd deze eeuw herontdekt. Ze is geboren in Ierland en verhuisde naar de Verenigde Staten. Na een aantal mislukte huwelijken had ze geen vaste verblijfplaats. Ze verloor de greep op de werkelijkheid en stierf onbemind en onbekend in een verzorgingstehuis. Ongetwijfeld heeft Brennan haar eigen gevoelens gebruikt in de verhalen die ze schrijft. Onderwerpen die in haar werken voorkomen zijn: eenzaamheid, kwetsbaarheid, liefdeloze huwelijken en teleurgestelde mensen. Dat is wat we ook zien in dit boek. Er spreekt eenzaamheid uit het verhaal, onuitgesproken gevoelens, verloren kansen, controlebehoefte en jaloezie. Ook vind ik dat je leest over verdriet (bijvoorbeeld door het sterven van het oudste kind bij de geboorte) maar ook hier worden gevoelens niet besproken.
In Het kleed met de grote rozen erop en De sofa spelen de kinderen een grotere rol. Deze verhalen zijn dan ook iets levendiger, maar toch vind ik dat het benauwende leven naar voren komt, een leven wat zo zal blijven.
Het laatste verhaal draait met name om Min Bagot de tweelingzus van Martin. Ze kijkt terug op haar leven en bovenal lees je haar wrok over het feit dat Martin en Delia getrouwd zijn, dat Martin het ouderlijk huis verlaten heeft. Min is als enige overgebleven van het gezin en het lijkt of ze hier trots op is, maar tegelijkertijd lees ik ook hier eenzaamheid.
Als ik dit boek in de winkel had zien liggen had ik het niet uitgekozen, toch was het wel interessant om te lezen. Zoals eerder gezegd, er gebeuren geen “grote dingen”, en alles is heel detaillistisch beschreven, tegelijkertijd gaf dit wel een indruk van het leven in Ierland in die dagen. Onder andere de beklemmende sfeer, de manier waarop men met elkaar omgaat en de rol van het katholicisme.
De eenzaamheid was voelbaar tijdens het lezen, het voelde benauwend. Zowel het huis waarin ze woonden als het leven van de personages, waarin niet gesproken werd over gevoelens en diepere zaken.
Het boekje leest vlot en door de illustraties is het een mooi boekje om te zien.
R. A. M. Verheggen
Het boek De twaalfjarige bruiloft van Maeve Brennan beschrijft in 7 korte verhalen het leven van het gezin van Delia Bagot, haar man Martin en hun twee dochtertjes.
Het decor is een kleine woning in een wat troosteloze straat in een voorstadje van het Dublin in de jaren vijftig van de vorige eeuw, waar zich het weinig opwekkende leven van dit gezin afspeelt. Het tijdsbeeld van de hiërarchische verhoudingen in het gezin in deze periode is in alle verhalen herkenbaar, de ondergeschikte rol van de vrouw bepaalt in belangrijke mate het gedrag van Delia.
De schrijfster verhaalt in een makkelijk leesbare stijl over het wel en wee van het gezin vanuit het perspectief van de hoofdpersoon Delia.
Elk verhaaltje is een pareltje van schrijfkunst, maar de ondertoon is telkens die van een erg onzekere vrouw die alles behalve gelukkig is met het leven dat ze leidt. De belangrijkste lichtpuntjes in haar leven zijn haar dochtertjes Lily en Margaret, de twee poezen en hun hond Rupert. Als voorbeeld is er het verhaal over de nieuwe sofa, waarbij de overpeinzingen van Delia de lezer meeneemt in haar onzekerheid en twijfels. In korte zinnen wordt een beeld geschetst van hoe deze vrouw een op zich eenvoudige gebeurtenis ervaart. Een gevoel van beklemming is hierbij sterk aanwezig en dat is ook in de andere verhalen merkbaar.
Ook het verhaal over het eerste kind van Delia en Martin, een zoontje dat slechts drie dagen geleefd heeft, waarbij haar onbegrepen gevoelens helder worden beschreven. Het eerste verhaal, wat ook de titel van het boek is, beschrijft hoe zij worstelt met het gegeven van hun twaalfjarige bruiloft, waarbij ze krampachtig probeert haar man hieraan te helpen herinneren, maar gelijk ook weer alles bedenkt om hem niet te confronteren.
Het boek gaat verder dan het leven van Delia en Martin, het wordt, na hun overlijden, vervolgd in het droefgeestige verhaal over de tweelingzuster van Martin, Min Bagot.
Wanneer men de achtergrond van de schrijfster leest is het niet zo verwonderlijk dat zij haar verhalen in dit ongemakkelijke en grijze perspectief heeft geschreven. Het is, mede door de mooie vertaling en de stemmige zwart-wit illustraties, een goed leesbaar boek geworden, maar het laat de lezer wel met vragen achter over het leven van Delia dat zo somber gekleurd is.
Miekes recensie
Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek De twaalfjarige bruiloft van Meave Brennan gerecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.
