Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De vrouw die van Simone van Saarloos. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
H. Dries
Janine Vitafiel, de monomane hoofdpersoon van Simone van Saarloos’: De vrouw die, ambieert de “grootsheid van het nieuwe aan te kunnen”. Ze gaat drie maanden naar New York om zich voor te bereiden op de marathon en vat zelfs het plan op die in een boerka te lopen. (Saarloos heeft hiermee in Amsterdam zelf ervaring opgedaan).
Janine mijdt in New York de sleur, rent, leeft met lijf en leden (billen worden veel genoemd) en zoekt veel aha-aha-belevenissen. Daarbij lardeert de schrijfster (filosoof en columnist) deze debuutroman met wijsheden en beschouwingen.
Janine vertelt over haar werk als moleculair bioloog: “Velen hebben het één (mijn carrière als wetenschapper) niet met het ander (mijn marathon in boerka) kunnen rijmen. Maar het is logischer dan u denkt. U bent te blind gewest voor tekenen van vooruitgang. Alles begint een knal. Alles begint met een botsing, een confrontatie, escalatie. We hebben het geloof in vooruitgang opgegeven. Omdat we bang zijn. Bang dat we zelf te klein zijn om de grootsheid van het nieuwe aan te kunnen.”
In haar kwetsbaarheid probeert Janine controle over haar leven te houden. Ze volgt een strak renschema, en ontwikkelt ondertussen ideeën voor een project dat Follow Your Organ moet heten, waarmee ze het functioneren van organen wil verbeteren. “Kwetsbaarheid betekent eindigheid en zwakte, maar kent ook voordelen Een orgaan kent zijn functie feilloos. Een orgaan is kwetsbaar zodat het kan functioneren als specialist. Mijn onderzoek richt zich niet op het elimineren van kwetsbaarheid. Ik wil wat kwetsbaar is reproduceren. Dan is kwetsbaarheid geen zwakte meer. ”
Haar plan de marathon in een boerka te lopen correspondeert met haar idee van “creatieterrorisme”, een radicale daad van schepping, in plaats van destructie. Janine weigert de status quo te accepteren. Met dit verhaal en haar stijl wil Saarloos de lezer veel bieden
Vorig jaar was de schrijfster hoofdpersoon in Zomergasten. De NRC karakteriseerde haar presentatie toen als “filosofisch, verwarrend en gedurfd”. Dat kan ook van De vrouw die worden gezegd.
P. M. Mokveld
Janine Vitafiel is moleculair bioloog en werkt veel te hard. Haar baas besluit haar voor 3 maanden op non-actief te zetten. Janine die van plan is om de marathon in New York te lopen, besluit deze tijd door te brengen in New York om zich daar optimaal voor te bereiden.
De proloog belooft een spannend verhaal, er gaat iets gebeuren waardoor Janine in de gevangenis belandt, maar voor het zover is, leidt de schrijfster je door New Yorkse parken, langs vreemde situaties en alles wordt tot in detail beschreven.
Als ik eerlijk ben, het verhaal kon me niet boeien. Simone Saarloos schrijft op zich op een prettige manier, maar het verhaal is zo richtingloos en verzandt zo vaak op zijsporen die onbelangrijk lijken, dat ik maar niet in het verhaal kom.
De thema’s in het boek zijn de maakbaarheid van de mens en later in het boek creativiteitterrorisme. Sperma en donoren, het monitoren van je organen, het zijn onderwerpen waar Janine zich mee bezig houdt. Janine komt over als een vrouw die zich in haar leven niet gezien voelt en dat is wat haar uiteindelijk drijft tot haar daad.Ze wil gezien en bewonderd worden. Maar waarom ze doet wat ze doet, waarom de bijfiguren doen wat ze doen, het blijft voor mij onduidelijk en vaag.
Ik merk dat ik wat teleurgesteld ben in het verhaal, want de thema’s van het boek zijn op zich interessant genoeg, maar er wordt te weinig mee gedaan.
H. Sanders
In de andere recensies staat al voldoende over de inhoud, dat laat ik dus maar even. Ik had moeite met dit boek. Ik kon er maar niet achter komen wat nou eigenlijk de essentie was van dit verhaal. Dat ligt aan mij, daarvan ben ik me bewust. Ter ondersteuning voor het schrijven van deze recensie heb nog een geluisterd nar een interview met haar in ‘Nooit meer slapen’.
Een bijzondere vrouw, maar ik had na een uur nog steeds geen hoogte van haar gekregen. Wat maakt een goed boek een goed boek vroeg ik me toen af. Voor mij is dat het gevoel, dat als ik had kunnen schrijven ik het zo had opgeschreven. Dat is: luisteren naar een geweldige zangeres en het gevoel krijgen dat het zingen haar geen moeite kost.
Bij dit boek werd voor mij zichtbaar dat er heel hard aan gewerkt is, ik vond het geforceerd diepzinnig. Taalgebruik, dat mij niet aanspreekt. Met alle respect voor Simone, ik zou dit boek aan niemand aanraden.
