Ik woon niet in Amsterdam, bewust niet. Het staat me tegen dat mensen die in Amsterdam wonen zich vaak verheven voelen boven provincialen. Dat merk ik zelfs bij mensen die hun wortels helemaal niet in Amsterdam hebben.
Als ze eenmaal in die stad wonen, halen ze hun neus op voor alles en iedereen buiten de ring. Jammer en onnodig, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik Rotterdam een veel leukere stad vind en Feyenoord een prettiger club.
Toch ben ik wel geroerd door de manier waarop de Amsterdamse burgemeester Van der Laan aan zijn onderdanen heeft laten weten dat het niet goed met hem gaat.
Hij schreef ze een brief met als aanhef “Lieve Amsterdammers”. Daarin vertelt hij onomwonden dat er uitgezaaide longkanker bij hem is geconstateerd en dat de diagnose weinig reden voor optimisme geeft. “Ik blijf graag nog een poosje uw burgemeester”, schrijft hij, maar “mocht er aanleiding toe zijn, dan informeer ik u verder.”
Een echt persoonlijke brief van de burgervader aan de inwoners van zijn stad. Open en eerlijk, heel kwetsbaar. Wat ontzettend dapper dat hij dat zo doet en durft. Gelukkig zie ik overal alleen maar hartverwarmende reacties op de verdrietige mededeling van Van der Laan.
Dat raakt me in deze tijd, waarin te vaak fel en onbeschoft gereageerd wordt. Ook als niet-Amsterdammer wens ik Eberhard van der Laan en zijn naasten heel veel sterkte.
