De vorige keer schreef ik over het gebrek aan privacy op de afdeling dagopname van het ziekenhuis waar ik terechtkwam. Uit reacties die ik kreeg blijkt dat dat in veel meer ziekenhuizen een probleem is. Daar moeten ze in rustiger tijden toch eens goed over nadenken. Gisteren overigens kreeg ik de definitieve uitslag. Ik ben dolblij te horen dat er niks ernstigs aan de hand is. Dat is na wekenlang wachten wel een pak van mijn hart. Natuurlijk deelde ik dat onmiddellijk met familie, vrienden en collega’s. Dat leverde warme reacties op.
En alsof dat nog niet genoeg is werd er zojuist ook nog een prachtig boeket bloemen bezorgd. Van…? Ja, van wie? De afzender wil onbekend blijven, er zit wel een code bij waarmee ik de gulle gever kan bedanken. Dat heb ik natuurlijk meteen gedaan. Maar het blijft stil.
Komen die bloemen van Pauline van de NCRV-gids? Omdat ze denkt: die heeft-ie wel verdiend en dan is er meteen iets leuks waarover hij kan schrijven? Komen ze van mijn redactieleden die hopen dat ik er direct over begin terwijl zij proberen niks te laten merken?
Het boeket staat net op de vaas en ik pieker me suf. Zolang de bloemen staan zal ik dat blijven doen, dag na dag. En ervan genieten. Want ze zijn met liefde gegeven. Tenminste, dat hoop ik van harte.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 2. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
