Het leek me zo mooi, een breed oecumenische gedachte. Ik heb dan ook met grote verwondering rondgelopen in de Mezquita in Córdoba. Het wordt wel het mooiste godshuis ter wereld genoemd. Als je naar binnen gaat, waan je je in een enorme moskee, maar je mag je schoenen aanhouden dus een moskee is het niet, of niet meer. Je loopt er tussen honderden pilaren die via bruin-beige bogen met elkaar verbonden zijn. Ondertussen hoor je de klanken van een kerkorgel. En dat orgel is er ook, midden in de Mezquita. Daar is een grote open ruimte waar de moskee opeens een kathedraal is, een echte kathedraal.
Twee werelden die één zijn geworden, samen op weg. Dat zou je denken, maar zo mooi blijkt het niet te zijn. Eigenlijk had de moskee in de zestiende eeuw plaats moeten maken voor de kathedraal, maar daar is een stokje voor gestoken. Daarom is de kathedraal ín de moskee gebouwd. Karel de Vijfde zelf heeft zich daar nog mee bemoeid. Sinds 2006 is de katholieke kerk op basis van een oude wet officieel eigenaar.
Het complex heet nog steeds Mezquita, wat moskee betekent, maar op het toegangskaartje staat kathedraal. De tien euro die iedere bezoeker moet betalen gaat naar de katholieke kerk. Het islamitische verleden zou steeds meer verdwijnen. Zo zie je maar weer… Niets is wat het lijkt, maar de Mezquita is wel een hoogtepunt in Andalusië.
