Om te beginnen is hij ambitieus, té ambitieus. Daardoor wordt hij genadeloos of meedogenloos, ik weet niet wat erger is. Ik heb het over Frank Underwood, de hoofdrolspeler van de Netflix-serie House of cards. Zijn hardheid bewijst hij al in de eerste minuut van de serie door een aangereden hond niet te redden, maar te doden. Dat is de politicus met wie we te maken krijgen,
je bent vast gewaarschuwd.
In de eerste vier series zijn veel meer staaltjes van zijn onverschrokken optreden te zien, van een geweten lijkt bij hem nauwelijks sprake te zijn. Voor de televisiekijker is het smullen, je bedenkt zelf hoe absurd het zal gaan lopen, maar in de serie wordt het altijd nog een tikje absurder. Boeiend, maar totaal ongeloofwaardig. En gelukkig maar.
Inmiddels is de vijfde serie geplaatst, dus kunnen we weer dertien afleveringen lang meeleven met Frank en zijn vrouw Claire, verwonderen en verbazen. Maar ik ben bang dat de serie dit keer opeens dichter op de werkelijkheid zit. Niet omdat de schrijvers hun verhaallijnen hebben aangepast, maar omdat de Amerikaanse realiteit is veranderd.
Er zit nu een president die meedogenloos is, die korte metten maakte met alles wat hem niet zint. Die hoge functionarissen ontslaat die hem in de weg zitten en nieuwsfeiten die hem niet uitkomen tot fake-nieuws uitroept. Ik ben bang dat Trump House of cards té goed bekeken heeft.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. ‘House of Cards’ staat in de NCRV-gids van week 22. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
