Als kind al vond ik het theater een magische plek. Zo’n grote zaal vol rood pluche, dat enorme toneel. En alles komt tot leven als het zaallicht dooft en het theaterlicht aangaat. Gerichte spots, een beetje rook, de opkomst van de artiest: heerlijk.
Door mijn werk kom ik nu zo vaak in het theater dat die magie wel eens wat naar de achtergrond verdwijnt. Als een voorstelling net niet perfect verloopt valt dat mij op. Kan gebeuren, mensenwerk, jammer is het wel. Maar soms word ik zo volledig gegrepen door wat zich afspeelt op het toneel dat alles lijkt te kloppen. Dan voel ik me als het ware opgetild, drijf ik op een grote wolk door de zaal, vergeet alles en iedereen om me heen en geniet alleen maar van wat ik hoor en zie.
Dat gevoel had ik in Carré bij een jubileumvoorstelling van Herman van Veen, bij Boudewijn de Groot tijdens een van zijn soloprogramma’s en ook afgelopen vrijdag in de zaal bij Frank Boeijen. Wat me dan overkomt is nauwelijks onder woorden te brengen, maar het voelt zo fijn. Ontroering, opwinding, blijdschap en extase vechten om voorrang. Het mag nooit meer stoppen! Dat deed het wel.
Na afloop vertelde ik aan Frank Boeijens toetsenist Ton Snijders hoe prachtig ik het optreden vond. Die kon het maar amper geloven, want er was volgens hem zoveel misgegaan…Zo zie je maar! Niks van gemerkt, alleen maar intens genoten.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 10. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
