Dat het toch ooit zo ver zou komen dat we in Nederland met mondkapjes op lopen… Als iemand dat een jaar geleden voorspeld had, had ik heel hard moeten lachen. Mondkapjes kenden we uit het ziekenhuis en van de tandarts. Verder kwam je ze hooguit tegen bij Aziaten die de wereld kennelijk zo wantrouwden dat zo’n stukje stof met elastiekjes zekerheid moest geven. Nu dragen we ze zelf, niet alleen in de bus en de trein, maar ook in de supermarkt.
In de zomer moest dat al in Frankrijk, na de vakantie voelde het best gek om het hier niet te doen. Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee om me aan het dringende advies te houden. Maar ik ben nog wel steeds op zoek naar het ideale mondkapje. De eerste stoffen die ik had paste nauwelijks over kin en neus tegelijk en zat vrij strak achter mijn oren. Dat moet een kindermaatje geweest zijn. Daarna overgeschakeld op de wegwerpexemplaren, maar van al die weggegooide mondkapjes wordt de wereld ook niet beter.
Afgelopen weekend kreeg ik een stoffen exemplaar cadeau toen ik nieuwe kleren kocht en vooralsnog ben ik daar tevreden over. De elastieken zijn zelfs verstelbaar, zodat het niet te strak en niet te los zit. Maar mijn bril beslaat nog steeds als ik het net heb opgezet. De zoektocht gaat dus door. Ik vrees dat ik nog wel even tijd heb.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 42. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
