Wie kent ‘m niet, de ontzagwekkende puist in de Franse Provence? Met z’n bijna tweeduizend meter hoogte en het markante weerstation op de kale top steekt hij overal bovenuit. Verschillende keren ben ik erop geweest en afgelopen maand opnieuw, dit keer op de fiets!
Tien jaar geleden had ik nog nooit op een racefiets gezeten, toen daagde Frits Spits me uit om voor het goede doel de Alpe d’Huez op te fietsen. Dat deed ik op een geleende fiets die ik direct daarna gekocht heb omdat het wielrenvirus me te pakken had.
Die Alpe op is zwaar, 1100 hoogtemeters, 13 kilometer klimmen. De Mont Ventoux is zwaarder, 1600 hoogtemeters, 21 kilometer klimmen. Ik hou niet van klimmen, maar wel van het aankomen op de top. Dat maakt een onbeschrijfelijk oergevoel in je los. Vanwege de coronacrisis fietsten mijn zoon, onze buurmannen en ik al vanaf april drie keer per week met elkaar.
Het is leuk om een doel te hebben dus daagden we elkaar uit om de Mont Ventoux op te fietsen. Ach, dacht ik, de Franse grens is toch dicht voor toeristen, dus kleine kans dat ik echt naar boven moet… Maar de maatregelen werden versoepeld, de grens ging open, het moest dus we gingen. Dat klimmen is keihard werken, maar de afloop geweldig. Ik heb bij aankomst het overbekende bord ‘Sommet du Ventoux 1909 m’ gezoend. Dat is het dus, dat oergevoel.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 32-33. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
