Het liedje gaat al door mijn hoofd sinds we gereserveerd hebben: ‘Op een mooie Pinksterdag, als het even kon’. Want in deze tijd dat er nog steeds maar weinig kan en mag, maar gelukkig telkens net ietsje meer, is ieder stapje er één. Niet eerder zat ik met zoveel plezier bij de kapper, al zag het er merkwaardig uit, zij een mondkapje, ik een mondkapje: ‘als jij nou het elastiekje even aan de kant houdt kan ik de bakkebaard bijwerken.’ Bizar, maar o zo fijn dat het weer mocht.
En 1 juni is weer zo’n ijkpunt: dan mogen bioscopen en theaters weer open voor maximaal 30 personen, iedereen op minstens anderhalve meter afstand. Datzelfde geldt voor musea, uitsluitend op reservering. De middelbare scholen gaan weer beginnen. En de terrassen gaan open, net als de restaurants. Ook daar op afstand en maximaal 30 personen.
Hoe dat eruit gaat zien? Of het gaat werken? Niemand die het weet. O ja, wie er met het openbaar vervoer naartoe gaat moet vanaf die dag een mondkapje dragen. 1 juni is tweede Pinksterdag, twee dagen na de 21ste verjaardag van onze dochter. Haar 21-diner met vrienden valt door alle coronamaatregelen in het water. Maar gelukkig mogen we die dag met ons ‘huishouden’ wel in een restaurant eten. Vooralsnog, want op dit moment is niks definitief. In mijn hoofd blijf ik zingen: ‘Op een mooie Pinksterdag, samen in de zon.’
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 22. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
