Als je grenzeloos nieuwsgierig bent zoals ik, dan bof je maar dat je iedere dag mensen mag interviewen. Geen onderwerp zo gek of ik mag er wel vragen over stellen. Aan een paaldanseres of aan Paul McCartney, aan een pianoverhuizer of een prins. Niks blijft onbesproken. Maar zelf het onderwerp van ondervraging zijn, dat is andere koek. Je geeft het stuur uit handen om willoos slachtoffer te worden van de nieuwsgierigheid van een ander.
En voor het eerst in bijna 25 jaar huwelijk lag ik samen met mijn vrouw op de pijnbank. Tegenover ons zat Govert van Brakel, zojuist gepensioneerd bij de radio, nu werkzaam als vrijwilliger voor de vereniging van gepensioneerden van de omroep. Hij schrijft voor het blad van de vereniging artikelen over mensen die een familierelatie hebben en allebei met de omroep te maken hebben. Wij vallen in die categorie, al sinds het eind van de jaren 80.
Twee uur lang hebben we verteld over hoe ons gezamenlijk leven begon bij de regionale omroep, waar zij regisseerde en ik presenteerde. Hoe we daarna allebei naar Hilversum gingen, en hoe zij inmiddels televisie maakt en ik nog steeds dagelijks radio. Die arme Govert maar meeschrijven, blaadje voor blaadje. En hij mag maar vijftienhonderd woorden gebruiken om ons hele gesprek uit te werken voor de kerstspecial van het tijdschrift. In december te lezen, maar alleen voor omroepgepensioneerden.
