Vaak denk ik terug aan vorig voorjaar, toen de situatie rond corona steeds erger werd. In maart ging plotseling alles op slot, de ziekenhuizen raakten snel overvol en heel veel mensen lagen op de IC en stierven in eenzaamheid. We werkten vanuit huis, we vierden geen feestjes meer. Het hele leven ging op zijn kop, het voelde onzeker en angstig, er was maar een gespreksonderwerp. Maar in de zomer zou alles voorbij zijn.
Ondertussen leek het voorjaar niet op te kunnen, het mooie weer was het medicijn tegen somberheid. Voor mijn gevoel begon dat half maart vorig jaar en ging het maar door. We lunchten vaak buiten, fietsten veel en de barbecue brandde zo ongeveer permanent. In de zomer kon steeds meer, in de herfst was dat voorbij en in de winter ging het land opnieuw op slot.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Het is maar goed dat we vorig voorjaar niet wisten dat het zo lang zou duren. Terwijl de besmettings- en ziekenhuiscijfers gelukkig steeds lager zijn, knokken we ons door de laatste restjes van dit voorjaar heen. Zo goed als het vorig jaar was, zo slecht is het nu. Koud, nat, onstuimig, als een laatste stuiptrekking voordat het leven weer normaal wordt. Op 6 juni mag ik een prik. Ogen dicht, kiezen op elkaar. Daarna zal de zon wel doorbreken. Laat ‘ie lang en uitbundig schijnen!
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 22. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
