Lig je opeens op de afdeling dagbehandeling van het ziekenhuis. Maar gelukkig niet in mijn eentje. De meneer linksachter me, geboren in 1942 – de precieze datum weet ik ook maar noem ik maar even niet – kwam een half uurtje na mij. Het laxeren was niet meegevallen, vies spul om te drinken, maar het had effect. Ik weet ook alles over de dikte en de kleur van het resultaat in het toilet.
Hij mocht zijn trui aanhouden, maar de onderbroek moest uit voor het maag- en darmonderzoek, vertelde de verpleegkundige. Ondertussen informeerde ze naar het medicijngebruik van de patiënt waarvan ik ook de voor- en achternaam weet. Gelukkig had zijn vrouw een lijst met alle medicijnen meegenomen. Ik weet precies wat meneer iedere dag slikt.
Na zijn intake kwam de volgende patiënt. Alleen een darmonderzoek, ook lekker gelaxeerd, ik zal u de details verder besparen. Deze meneer was vier jaar jonger dan zijn buurman. Hij mompelde, gaf niet echt duidelijk antwoord, maar de verpleegkundige herhaalde alles hardop zodat er voor mij over zijn lot ook niets te raden overbleef.
Nederland kent strenge privacyregels, de AVG is veelbesproken. Maar op de afdeling dagbehandeling wordt die niet in de praktijk gebracht. Terwijl een intake net zo goed in een kamertje zou kunnen voordat je naar een open ruimte begeleid wordt, waar minimaal zeven lotgenoten werkelijk alles kunnen horen. Waarom ik daar was? Vraag dat maar aan een van die zeven.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 50. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
