De kinderen van Ruinerwold laten me niet los. Met verbijstering heb ik gekeken naar de documentaireserie die Jessica Villerius over ze gemaakt heeft. Villerius is de vier oudste kinderen met camera gaan volgen direct nadat zoon Israel ontsnapt was uit de boerderij waar vader een schrikbewind voerde. De oudere broers Edino en Shin en zus Mar Jan hadden het gezin al tien tot twaalf jaar eerder achter zich gelaten. De vijf jongere kinderen hebben ervoor gekozen om hun verhaal niet te doen.
Uit de gesprekken met de oudste vier wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is. De kinderen zijn opgesloten, vernederd, uitgescholden. Twee van hen zijn seksueel misbruikt, Edino moest zelfs bij vader in bed slapen en de rol van moeder overnemen die in 2004 overleed. Op oude teruggevonden filmbeelden is te zien hoe vader de kinderen angst aanjaagt, hoe hij een zusje met geweld van een stoel af gooit en hoe hij ze leert liegen tegen de buitenwereld. En ondanks de gevolgen van zijn hersenbloeding gaat hij in de gevangenis door met het manipuleren van de kinderen, ze tegen elkaar uitspelen.
Dagelijks ondervinden Shin, Mar Jan, Edino en Israel de psychische gevolgen van hun verpeste jeugd. De rechter vindt vader te ziek om zijn proces te volgen, daarom krijgt hij geen straf opgelegd. Eén van de vijf jongere kinderen is inmiddels ook vertrokken. De andere vier leven nu met vader in een huis op de Veluwe. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 18. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
