Al jaren ben ik een groot bewonderaar van Simone Kleinsma. De liefde begon toen ze met Paul de Leeuw ‘Zonder jou’ zong. Natuurlijk omdat ze geweldig zingt, maar ook omdat ze zo enorm zichzelf was met Paul de Leeuw naast zich. En volgens mij is Simone Kleinsma dat altijd: zichzelf.
Een jaar of vier geleden zat ik als voorbereiding op mijn radioprogramma met haar in haar kleedkamer van het theater en hadden we zo’n leuk gesprek. Simone is echt, is oprecht geïnteresseerd. Vorig jaar kwam ik haar opnieuw tegen toen ik verslag deed van de uitreiking van de Musical Awards. Ze liet haar zojuist gewonnen oeuvre award zien aan de verzamelde pers, straalde voor alle camera’s en nét voordat ze live in mijn microfoon zou reageren vroeg ze: “En? Heb je het naar je zin op Radio 5?” Ik was een paar weken daarvoor begonnen met mijn nieuwe programma op die zender. Korte tijd later overleed haar man Guus, haar grote liefde. Ik had het enorm met haar te doen. Simone herrees door in de huid van Annie M.G. Schmidt te kruipen.
Vorige week had ik eindelijk tijd om de voorstelling te zien in Amsterdam. Ik werd er zo blij van om Simone te zien schitteren als de koningin van het bal. En iedereen om haar heen gaf haar extra ruimte om het volle licht te pakken. Het is haar zo gegund.
