Het ongelofelijke is gebeurd. Ik heb The Beatles deze maand live gezien! Ik hoor u denken: dat kan toch helemaal niet? Dat klopt, maar toch voelt het zo.
Bij het allerlaatste liveoptreden van The Beatles was ik nog maar net uit de luiers en had ik nog nooit van popmuziek gehoord, laat staan van de ‘Fab Four’ uit Liverpool. En toch heb ik het hele album Abbey Road live gehoord, gespeeld door The Analogues. Maar als je je ogen dichtdoet tijdens hun concert zou je zweren dat Paul, John, George en Ringo voor je staan.
Ik kende het verhaal van The Analogues al uit een prachtige aflevering van televisieprogramma Het uur van de wolf. Het zijn rasmuzikanten die als uitdaging hebben zo dicht mogelijk bij
The Beatles te komen, niet in uiterlijk, wel in geluid. Dus de stemmen en de instrumenten bezorgen je het onwerkelijke gevoel dat het echt The Beatles zijn. Op televisie komt dat een beetje over, maar live in een theater is het betoverend, overrompelend.
Ik heb de eerste twee nummers alleen maar met open mond zitten kijken. Ik verdween in de muziek. De hele elpee Abbey Road van voor naar achteren. En na de pauze een greep uit eerdere Beatles-covers, al klinkt dat veel te goedkoop. Bijna aan het eind van het concert deden ze ‘A Day In The Life’. Toen zat ik dus te janken. Echt waar. Dikke tranen.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 22. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert BertOp5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
