In 2010 stapte ik voor het eerst van mijn leven op een wielrenfiets. Ik had geen keus want Frits Spits had me uitgedaagd om voor Alpe d’HuZes en KWF Kankerbestrijding de Alpe d’Huez op te fietsen.
Op een geleende fiets, in fietskleding uit de sportzaak van twee achterneven trainde ik me het snot voor ogen. Ik ging het leuk vinden en lekker, bergop niet per se, maar wel kilometers trappen in Nederland, dus ik bleef fietsen. Een jaar later haakte mijn zoon aan, daarna twee buurmannen en vorig jaar kocht ook mijn dochter een tweedehandsje om het te proberen. Inmiddels zijn ze allemaal minstens zo fanatiek als ik. Nu is ook mijn vrouw voor de bijl gegaan.
Na veel kijken en bieden op Marktplaats was het raak, maar 6 kilometer bij ons vandaan. De meneer had de fiets in 2011 gekocht omdat hij meedeed aan Alpe d’HuZes. Dat voelde meteen ook goed, die fiets zou wel bij ons passen. De meneer zelf is inmiddels gepensioneerd en fietst nu vaak samen met zijn vrouw, elektrisch. Hij accepteerde ons bod. Bij de betaling viel het kwartje: ‘Bert Kranenbarg? Van de NCRV-gids? Je hebt me voor de radio geïnterviewd op de Alpe d’Huez!’ Nog voor ik thuis was had ik foto’s daarvan in de app. En zelf vond ik het interview terug op een cd. Dat heb ik hem natuurlijk gestuurd, als aandenken aan zijn fietsavontuur.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 20. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
