Het zou een fantastische week worden. Iedere dag zingen, buiten, onder de moerbeiboom. Of in de kerk, of het amfitheater. We zouden wandelen door drooggevallen rivieren. Picknicken in het hoogste bergdorp. Een Calabrees buffet geserveerd krijgen. Aan het eind van de zangweek in Zuid-Italië optreden voor de plaatselijke bevolking. En afsluitend met onze groep nog een paar dagen aan de kust zitten. Ieder jaar in de meivakantie is er zo’n zangweek in Calabrië.
Dit jaar paste het eindelijk in mijn planning, dus zou ik meegaan. Maar ja, corona. Italië was een brandhaar, dus de reis ging niet door. Wat in het vat zit verzuurt niet. En geen afstel maar uitstel. Klopt! Uitstel tot de herfstvakantie, want in oktober zou het allemaal wel weer kunnen toch? In Italië wel, het hele land is geel. Maar nu kleurt Nederland rood tot donkerrood. Dus vond de organisator, volledig terecht, dat je het niet kunt maken om met een groep Nederlanders uit knalrood gebied in een arme regio in Italië te gaan zitten. Als je het land al in zou mogen na een coronatest. Dus… de reis ging opnieuw niet door.
Daarom loop ik nu in mijn vrije week op het Nederlandse strand, tussen Katwijk en Noordwijk. Ik kijk uit over de grijze Noordzee en denk aan de zon en de 23 graden die het in Zuid-Italië is. Boven mijn hoofd iedere twee minuten een vliegtuig…
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 44. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
