Wat ik, naast samen tv-maken, het meest mis in deze tijden van zelfquarantaine, is het voetballen met mijn vrienden. Al meer dan vijftien jaar is mijn dinsdagavond heilig: zaalvoetbal met FC de Buurt. Mijn cluppie jongens hier uit de wijk, waarvan sommige al lang verhuisd zijn naar andere steden. Maar we blijven komen. Altijd. Tot corona.
Ik mis het voetballen niet alleen vanwege de fysieke uitdaging. Nee, ik mis het ook vanwege de sociale contacten en het gevoel even met de jongens onder elkaar te zijn. Doordat we nu allemaal afstand moeten doen van zulke fijne bijeenkomsten, ben ik ze nog meer gaan waarderen. Hoe we met zijn allen langzamerhand een soort familie zijn geworden. Met een gezamenlijk doel: lekker samen sporten en even uit de sleur breken.
Het heeft ook al veel opgeleverd: Een van ons bedacht een hippe app, waarmee je in contact kunt komen met mensen uit je buurt die ook willen sporten en met wie je samen, voor weinig, een zaaltje kunt huren. Loopt als een trein. En samen introduceerden we ‘de innerlijke scheids’. Om ellenlange discussies over wel of geen hands te vermijden, hebben we bedacht dat diegene die hands maakt, dat zelf moet aangeven. En we vertrouwen hem dan op zijn woord. Mooi om te zien hoe dat uiteindelijk het beste werkt. Oh, wat heb ik zin om weer te voetballen. Dus nu zit ik maar te wachten op het fluitje van mijn innerlijke scheids. Aftrappen maar!
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 15. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
