December 2011 ontmoette ik Fiona bij Joris’ Kerstboom. Een hopeloos verzwakt meisje in een rolstoel, dat een foto van haar ouders in de boom kwam hangen. De frêle jonge vrouw bleek een stofwisselingsziekte te hebben en wachtte op een nieuwe lever. Hoewel dat bij haar type ziekte een experiment was, leek het haar enige kans op overleven. Haar grote ogen keken me besluitvaardig aan, in dat getaande gezichtje. Met bevende handen knoopte ze de foto vast aan een twijg. Haar dapperheid en levenskracht maakten indruk op mij.
Een jaar later verraste ze me. Stralend vertelde ze dat er een wonder was gebeurd. Een week na ons gesprek, op Oudejaarsavond 2011, was er een lever beschikbaar gekomen. De operatie was geslaagd. Nu krabbelde ze langzaam uit het dal en wilde ze haar anonieme donor in het licht zetten. Ik haalde haar over een rondje te rennen om de kerstboom, wat ze met veel doorzettingsvermogen deed.
Twee maanden terug mailde ze me dat na de geslaagde transplantatie de hel pas echt was losgebroken. Door verkeerde medicatie was Fiona depressief geworden en ze had jarenlang driftbuien en angstaanvallen, die ze op haar moeder afreageerde. Eigenwijs en sterk als ze is, had ze zelf de oplossing gevonden, hoeveel artsen haar ook voor gek verklaarden. En nu had ze een boek daarover geschreven. Of ik het eerste exemplaar in ontvangst wilde nemen. Een grote eer. Op een zonovergoten middag leek het weer even of we samen bij de kerstboom stonden.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 21. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
