Het is een ziekelijk fenomeen in de drukke tijd waarin wij leven: de extreme flexibiliteit die we eisen van elkaar. Zeker in de tv-wereld is het aan de orde van de dag: gasten van talkshows die op het laatst worden afgebeld, hele programma’s die niet doorgaan of opeens binnen korte tijd aangeleverd moeten worden, afspraken die op het laatst gecanceld worden en ga zo maar door.
Ook in de bouwwereld is het schering en inslag. Projecten worden uitgesteld, verplaatst, vertraagd of afgelast. Of bij de tandarts: helaas is uw mondhygiënist hier niet meer werkzaam, waardoor uw afspraak even verzet moet worden. Eigenlijk gaat het in de hele samenleving nu zo. Vanwege corona raakten we gewend aan tegenslagen en steeds veranderende maatregelen. Het eiste een grote flexibiliteit. Nu we langzaam uit die crisis kruipen (of toch niet?) lijkt het erop dat we deze erfenis houden: een constant welles nietes om gek van te worden.
Het is deze gekte die onze ratrace steeds doller maakt. En onze stress steeds groter. Tel daar de talloze keuzemomenten bij op, die de moderne mens heeft – welke koffie, welke zorgverzekeraar, sparen of beleggen, welke van de 83 tv-zenders of toch bingewatchen op een betaalkanaal – en het begint iedereen te duizelen.
Tien jaar geleden spraken we van onthaasten, het is overhaasten geworden. Het geschuif in onze agenda’s bezorgt ons het heen-en-weer. Echt, iemand moet op de rem trappen, maar niemand weet welk pedaal we daarvoor moeten kiezen.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 39. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
