In 2010 maakte ik voor onze omroep en Unicef een film over de achtergronden van het WK voetbal in Zuid-Afrika. Net als Qatar, was ook dit gastland omstreden. Zo bouwden ze in Kaapstad een waanzinnig duur stadion op een steenworp afstand van gangsterwijk Hanover Park, waar armoede en criminaliteit aan de orde van de dag waren. De kans dat je daar als jongere gerekruteerd werd door een bende was levensgroot.
Unicef probeerde de kids uit handen van de gangsters te houden door ze in een veilige omgeving te laten sporten en ze te coachen. We portretteerden destijds vijf kinderen van een jaar of veertien, die onder leiding van hun charismatische coach Rashieda dapper probeerden op het rechte pad te blijven. Vicky van 13, die in een schuurtje woonde en me toevertrouwde dat ze bijna een eind aan haar leven had gemaakt, maakte veel indruk.
Met twee andere kids ging ik kijken in het nieuwe stadion. Ik zal hun grote ogen nooit vergeten. Rhidaa zakte door zijn knieën aan de rand van het veld en aaide heel voorzichtig het gras. We zijn nu twaalf jaar verder en ik ben razend benieuwd hoe het onze jonge helden is vergaan. Ik heb het inmiddels nagevraagd en wacht op antwoord. Als alles goed is, is Reedha nu 26 en gaat hij straks met zijn kinderen naar het WK kijken. Of hij laat de tv uit en vertelt hen dat in de grotemensenwereld voetbal soms belangrijker blijkt dan mensenrechten.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
