De snikhete en gortdroge zomer van 2022 lijkt alweer eeuwen geleden. We zijn in de herfst aangeland. Nat en koud. Het jaargetijde waarin veel mensen in een dip schieten, en als je de krant leest is er ook geen enkele reden om vrolijk te zijn.
Toch kan het najaar ook schitterend zijn. Vooral op de dagen dat de zon toch even komt kijken. Ik ga dan, als het even kan, wandelen door een nadruppelend bos, waar de zon voorzichtig doorheen begint te schijnen. Spinnenwebben met zilveren draden. Afgevallen bladeren in vijftig tinten bruin.
De herfst is natuurlijk ook een antieke metafoor voor teloorgang en de derde leeftijd. Jaren geleden bewerkte ik daar een mooi lied over. Het was oorspronkelijk Oekraïens. De dochter van een Oekraïense vriendin hielp met vertalen. Het eerste couplet luidde zo: ‘Het rode blad valt op de grond, de wind is nat en koud. Waarom, waarvoor, hult de zomer zich aan het eind van ’t jaar in goud? Hoewel hij sterk en krachtig blijft, verliest de wilg zijn groene blaren. En net zo snel en makkelijk, vervliegen ook mijn jaren.’
Ik werd gegrepen door de melancholie van dit volksliedje. Ik zing het nog steeds aan de piano, terwijl de regen tegen het raam klettert en de tv een afschuwelijke oorlog uitzendt. Het hoopvolle refrein: ‘Maar jouw liefde maakt me jonger, ik ben weer gretig en ik voel weer honger. Ik hou van jou, ik hou van jou. Jij vult mijn hart met herfstgoud…’
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
