Dezer dagen begin ik met opnames voor een nieuwe reeks Hello goodbye, vol bijzondere mensen en ontroerende ontmoetingen. Twee weken terug zag ik in een documentaire op NPO 2 een Hello goodbye-moment van de eerste orde. In De verloren kinderen van het kalifaat reist programmamaker Sinan Can samen met de Nederlandse Marokkaan Houssein (59) naar voormalig IS-gebied.
Ik ken Houssein nog van De wandeling. Een klein jaar geleden liepen we samen op het strand bij Castricum en vertelde hij me zijn gruwelijke familiegeschiedenis. Nadat Houssein gescheiden was, had hij weinig contact met zijn dochter Meryem. Toen hij zijn zoontje Illyas eens opzocht bij zijn ex-vrouw, kwam hij zijn dochter tegen voor de supermarkt. Ze was nauwelijks te herkennen met een boerka aan.
Een paar maanden later hoorde Houssein dat ze haar geradicaliseerde vriend achterna was gereisd naar Syrië. Daarna ging zijn ex-vrouw ook stiekem die kant op. Ze nam hun zoon van vijftien mee. Illyas zou sterven bij een bombardement van de geallieerden. In de reportage gaat Houssein naar de plek waar zijn zoon om het leven kwam.
Daarna bezoekt hij de minister van Buitenlandse Zaken van Koerdisch Syrië. Die vertelt hem dat zijn ex-vrouw, dochter en twee kleindochters in een vluchtelingenkamp opgesloten zitten, als een soort oorlogsmisdadigers. Er wordt een ontmoeting geregeld. Houssein ziet zijn dochter terug, een verwarrende ervaring. En dan sluit hij voor het eerst in zijn leven zijn kleindochters van bijna drie en vier in zijn armen. Hartverscheurend.
Bekijk de documentaire van Sinan Can hier terug.
