Reikhalzend kijk ik uit naar het nieuwe programma Krabbé zoekt Kahlo. Hierin treedt Jeroen Krabbé in de voetsporen van mijn lievelingskunstenaar Frida Kahlo. De Mexicaanse schilderes, van wie het gezicht met de doorlopende wenkbrauwen en snor iconischer werd dan het portret van Che Guevara.
Ik leerde Frida’s werk kennen in 1990, toen ik een tijdje in Mexico-Stad woonde voor mijn geschiedenisstudie. Ik bezocht haar prachtige blauwe huis, La Casa Azul, dat toen nog niet de toeristenmagneet van nu was.
Ik raakte in de ban van de kleurrijke en tragische zelfportretten van deze vrouw, die in retro een boegbeeld werd van het feminisme en gender-diversiteit. De stijl van het interieur van haar prachtige huis en de kleuren op de muren inspireerden mijn vrouw en mij.
Toen we onze eerste woning kochten, schilderden we alle kozijnen maïsgeel en de deur knalrood. Wij dachten aan Frida, de overburen kregen pijn in hun ogen. Nog steeds is de centrale kast in onze woonkamer gedecoreerd met Frida’s zelfportretten. Dat je tegenwoordig bij de 1-euro-shop mokken met haar beeltenis kunt kopen, begint ons lichtelijk te irriteren. Onze Frida is opeens van iedereen.
In 2007 was ik voor het laatst in La Casa Azul. Dat was voor opnames van Wie is de Mol? Terwijl ik bezwerend naar de groene luiken op de binnenplaats keek, kleurde mijn scherm net zo rood als onze oude voordeur. Ik lag uit het spel en zo kreeg mijn lievelingsplek een wrange bijsmaak…
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
