Het is een heerlijk nieuw programma op de zondagavond: Lief dagboek. Mensen lezen stukken voor uit de dagboeken die ze als puber schreven of dragen liefdesbrieven uit hun jonge jaren voor. Heerlijk, die sentimentele toon, vol weltschmerz, pathetische dromen en kinderlijk verlangen. Ik heb als jongen schoenendozen vol geschreven. Wie weet liggen ze nog op de zolders van een reeks voormalige schoonouders. Of staat iemand ze binnenkort tijdens dit schaamteloos leuke programma voor te dragen.
Als veertienjarige schreef ik twee keer per week met het meisje van mijn dromen. Uiteindelijk heb ik veertig jaar later een sporttas vol liefdesbrieven van deze lieve bakvis en zij een wasmand pathetische lofdichten van mij. We zouden eigenlijk moeten ruilen! Ik schreef ook gedichten, liedjes en vlammend proza voor de liefjes na haar.
Toen het meisje dat mijn vrouw zou worden een halfjaar in het buitenland studeerde, schreven we elkaar lange liefdesbrieven. Die staan nu in twee stevige tassen op de vliering. Misschien moet ik ze weer eens opduikelen. Want wat is dat vermakelijk zeg. Dat zie je bij dit programma heel goed. De deelnemers zijn gescreend op hun theatraal vermogen en de awkwardness van hun schrijfsels. Hartverscheurend en lachwekkend zijn de theatrale uitroepen en van zelfmedelijden druipende klaagzangen over hun kalverliefdes. Het publiek in de studio leeft geweldig mee en klapt uitbundig voor zo veel zelfrelativering achteraf en iedereen verlangt stiekem terug naar de tijd dat je nog smachtend op de deurmat onder de brievenbus kon liggen. Toptelevisie!
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
