Voor het tv-programma De gevaarlijkste wegen van de wereld reed ik twee jaar geleden een week door Mongolië. We maakten lange dagen, korte nachten en zaten veel in de auto. Toen we terugkwamen in Ulaanbaatar, werd ik voor het eerst van mijn leven gemasseerd. Het was weldadig. In Nederland ben ik op zoek gegaan naar net zo’n fijne massage. Het werd een avontuur in drie delen. Ik moest mij geheel overleveren aan drie vreemden.
Mijn eerste uitprobeersel was deep tissue massage. Ik kwam terecht in een salon, waar ik mij moest uitkleden in een wat koude ruimte en op mijn buik moest gaan liggen. Een sterke man maakte lange halen over mijn rug. Soms met zijn handen, soms met een elleboog. Het voelde daarbij alsof mijn huid van mijn vlees werd getrokken. Tikkeltje creepy, best wel lekker. Maar geen Mongool.
De tweede keer ging ik naar een sportmasseur. Het bleek om een jongen te gaan, die koude handen had van zijn fietstocht van daarnet. Onder het kneden en strijken, klonk Radio 538. Bepaald geen Mongool.
Uiteindelijk kwam ik uit bij een Surinaamse vrouw in sporttenue. Ze had de warme voorkamer van haar huis ingericht als Oosters paradijs. Er geurde wierook, er klonk mystieke muziek. Zwijgend begon ze te masseren, stevig en zacht tegelijk. Achteraf vertelde ze dat ze het geleerd had, doordat ze altijd haar moeder moest masseren. Ze had nu pas een jaar een praktijk, maar ze bleek een natuurtalent. Net een Mongool!
