Vroeger hadden wij thuis een zwarte kat: Tom Poes. Hoewel ik allergisch bleek, bleef Tom Poes en ik hield van haar. Toen ze uiteindelijk van ouderdom stierf, woonde ik op kamers.
Ik moet twintig jaar geweest zijn, toen ik na een avond stappen bij mijn moeder ging logeren en om vijf uur ’s ochtends hoorde dat Tom Poes overleden was. Samen stonden we te treuren in de tuin, bij haar grafje. Ik zou nooit meer een huisdier hebben, maar het laatste jaar was daar opeens Moos. Officieel van de achterburen. Maar het kleine rode katertje was een mensenvriend voor de hele buurt. Van jongs af aan kwam hij bij ons binnenhuppelen. Zodra Moosje een poot over de drempel zette, begon hij al te spinnen. Een lief klein miauwtje en even de oogjes toegeknepen. Alsof je een oeroude vriend over de vloer kreeg. Nooit bedelde hij om eten. Moosje wilde gewoon wat menselijke warmte. Lekker in de papierbak liggen naast mijn bureau. Als ik hem dan zachtjes riep, begon hij genoegzaam te ronken.
Je gaat je toch aan zo’n beestje hechten, zei ik tegen mijn vrouw. Zij keek me aan alsof ik een opa was in een sentimentele bui, maar ze had precies hetzelfde. Misschien was het om ons legenestsyndroom te verdringen, maar we werden steeds gekker op Moosje.
Gisteren hoorde we van andere buren dat hij is doodgereden op de drukke straat hier verderop. Ik ben er echt verdrietig van. Dag Moosje.
