Het was januari 2019. Ik speelde in Woerden met mijn band Caramba onze voorstelling RAAK over liedjes die je raken en die in je herinnering blijven. Zoals gewoonlijk vroeg ik aan het publiek of iemand zo’n liedje had. Een jonge vrouw schraapte haar keel. Met zachte stem zei ze: ‘Ik heb dat met jullie liedjes. Die geven mij kracht in een moeilijke periode. Ik wacht op een donorhart en mijn tijd raakt snel op.’ De kleine, sterke vrouw maakte op iedereen indruk met deze ontboezeming. Met een brok in de keel speelden we voor haar ons lied ‘Hartslag’.
In december van datzelfde jaar kwam ik dit meisje, Nicole heette ze, weer tegen. Onder Joris’ kerstboom in ’s-Hertogenbosch. Ze zag er veel beter uit en stralend vertelde ze dat ze een tweede leven had gekregen. Ze kwam haar anonieme donor in het licht zetten. Dat was buitengewoon ontroerend.
Een paar maanden later appte ze dat ze met afstotingsverschijnselen en complicaties in het ziekenhuis lag. Voor één keer kreeg ze van haar artsen toestemming om het hospitaal te verlaten. En zo zat die doodzieke Nicole opnieuw bij onze voorstelling en vertelde ze weer haar verhaal.
Een paar weken geleden kwam het berichtje waar ik al jaren bang voor was: ‘Helaas is na 31 jaar vechten het lijfje op en kunnen ze niks meer voor me doen. Maar deze herinneringen draag ik altijd bij me, waar ik ook ben.’ Vaarwel dappere Nicole. Je hebt ons allemaal geraakt.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 8. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
