Het is een apart slag. Scannerrijders en paparazzi. Fotojournalisten die als eerste arriveren bij een brand, een ongeluk of een society feestje en hun foto zo snel mogelijk publiceren.
Twee weken terug werd zo’n nieuwsjager met auto en al in de sloot gekieperd. Niet iedereen is gecharmeerd van deze cowboys, die vaak op sensatie belust zijn. Jaren geleden was ik er zelf per ongeluk een.
Ik werkte in die tijd als camjo voor het middagprogramma van Jos Brink. Ik maakte een vijfluik over de brandweer. Ik sliep in de kazerne, met mijn videocamera naast mijn bed en zou bij een melding meteen meegaan. De tweede nacht gaat het alarm. Ik schiet mijn kleren aan en ren al filmend achter de brandweerlieden aan, die snel de wagen inklimmen en met hels kabaal de kazerne verlaten. Het blijkt om een zwaar verkeersongeluk te gaan. Iemand moet uit een auto gezaagd worden. Ik film hoe de brandweer helpt en ben bezig met de techniek, totdat ik me opeens realiseer dat ik een zwaargewonde vrouw in beeld heb, die ligt te kermen in een verongelukte auto.
Met een schok dringt tot me door wat ik aan het doen ben. Ik stop met filmen, besluit de beelden te wissen en loop verslagen terug naar de brandweerwagen. Op dat moment stopt er een motor met een paparazzo: “Hé maat, jij was er snel bij! Is het wat?” Ik kan alleen maar met mijn hoofd schudden. Ik heb me zelden zo slecht gevoeld.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 19. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
