Vanochtend werd ik wakker van een koerende duif. Een geluid dat mij altijd meteen aan mijn oma doet denken. Als jongetje logeerde ik af en toe bij haar, in Nijmegen. Vlakbij het raam stond een oude boom, waarin altijd duiven zaten. Hun ritselen en koeren stelde mij gerust. Het voelde veilig. Mijn oma was een lieve, opgeruimde vrouw. Ik herinner mij haar in een bloemetjesjurk met blote armen. Haar zilvergrijze krullen erboven en die lieve lach.
Op een of andere manier zie ik altijd voor me dat ze in de keuken staat. Ik kan me de geur herinneren. Een mengsel van schoonmaakmiddel, boenwas en suddervlees. Achter haar de kast met matglazen deuren. Daar bewaarde zij stapels lege Becel-kuipjes voor je weet nooit wanneer. De glazen koektrommel, waarin taaie koekjes lagen te glimmen, net als de rode wangen van oma. Wij noemden haar Oma Moeder. Want onze andere oma heette Oma Ma. Toen Oma Moeder net naar een verpleeghuis was verhuisd, gingen mijn zus en ik haar opzoeken. We sjouwden haar mee naar de bingo, in een gemeenschappelijke zaal. Vrolijk speelden we mee, totdat mijn oma piepte: Ik wil dit niet. Ik hou helemaal niet van bingo. Geschrokken gingen we terug naar haar kamer.
Op het laatst zocht ik haar op met mijn pasgeboren dochtertje. Ik legde mijn kleine meisje tegen haar arm aan. Langzaam ontwaakte Oma Moeder uit een verre droom en lachte ze nog één keer haar lieve lach. Buiten koerde een duif.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 19. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
