Column Joris Linssen: Oorlogsverslaggever

Joris Linssen presenteert onder meer Hello Goodbye en Liefs Uit. In zijn column voor NCRV-gids schrijft hij over wat hem bezighoudt. Deze week gaat dat over films die indruk maken.

Twee weken geleden was ik twee dagen op het Filmfestival in Rotterdam. Heerlijk, lekker veel nieuwe films kijken uit allerlei windstreken. Het geeft vaak inspiratie en je ziet sommige films als eerste. Later komen die in de bioscoop. Of niet, want er zitten geregeld mislukte films tussen.

Een film die binnenkort vast te zien zal zijn in het hele land is A private war. Een biopic over de Engelse oorlogscorrespondent Marie Colvin. Gebaseerd op het levensverhaal van deze eigenwijze thrillseeker, die als ze een oog verliest vanwege een granaat, stug doorgaat met haar gevaarlijke en verslavende werk. Totdat ze in Homs omkomt. Een indringende film. Hij legt ook bloot hoe avonturiers als Marie het afschuwelijke leed van anderen eigenlijk gebruiken als het decor van hun eigen geldingsdrang.

Het dilemma van de journalist is natuurlijk dat je vervolgens weer naar je luxe huiselijke leventje teruggaat, terwijl in de oorlogsgebieden de mensen gewoon blijven creperen. In prachtig gestileerde beelden zie je allerlei brandhaarden voorbijkomen, en vloeien er veel tranen, maar je komt niet echt dieper in de levens van mensen die echt het slachtoffer zijn van oorlog: onschuldige burgers. En zo doet de film zelf ook, wat de oorlogsverslaggever doet: het leed van anderen gebruiken als entertainment. Wat dat betreft heeft de film de diepgang van de hoofdpersoon met haar ooglapje: ze mist het vermogen om echt diepte te zien en haar blik is niet al te scherp. Het levert een meeslepende film op, maar ook een ongemakkelijk gevoel