Over drie weken begint een nieuwe reeks Hello goodbye. De sfeer op Schiphol is vanwege de pandemie anders dan vroeger. Er zijn minder winkels, minder vluchten en minder bezoekers. Als je nu iemand gaat wegbrengen of ophalen, moet je een goede reden hebben.
Hoewel er minder mensen in de aankomst- en vertrekhallen zijn, hebben ze dus vaker een verhaal. Zo sprak ik een vader die met zijn zoontje in Nederland was gebleven, toen hij vlak voor hun gezinsvakantie was overmand door vliegangst. Samen met het jochie haalde hij zijn vrouw en hun drie andere kindjes op. Hij was bewonderenswaardig open over zijn angsten. De ontmoeting was warm. Ook sprak ik met de moeder van een kleuter, die wachtte op haar vrouw en hun andere zoontje.
Typisch om met iemand die je vijf minuten kent, te praten over hun anonieme donor en hoe deze moeders ieder een kindje gedragen hebben. Grote indruk maakte de gezinshereniging van een groepje Afghaanse Nederlanders. De moeder van de man die ik sprak, woonde al 25 jaar in Nederland en was op familiebezoek geweest in Kaboel. Daar was ze overvallen door de snelle opkomst van de Taliban. Met veel inspanningen van de Nederlandse ambassade en na een helse periode op het vliegveld daar, was het gelukt het land te verlaten.
De ontmoeting was ontroerend en pijnlijk. Je voelde het geluk; deze vrouw was aan een drama ontsnapt. Maar je voelde ook de dubbele laag: haar familie heeft ze daar moeten achterlaten. Gruwelijk.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
