Jaren geleden speelde ik in een zelfgeschreven theaterrevue. Ik deed dat als mijn alter ego Ome Cor, de smartlappenkoning, vergezeld door Lex de Lange. Samen waren we een kruising tussen de Mounties en Snip & Snap. Ons adagium was: Ome Cor, dat is Gezelligheid!
Op ons hoogtepunt hadden onze shows een cast van meer dan twintig man: een showballet, bikini-girls, een orkest met tien muzikanten en een keur aan revue-artiesten. We hadden een goochelaar van wie alle trucs mislukten, een heel kleine vrouw die Elvis nadeed (“Een Elvis die één meter elf is”) en ga zo maar door.
We ontvingen gezellige gasten als Imca Marina, Lee Towers, Jacques Herb en Dennie Christian. Behalve in theaters, traden we ook op bij De Parade en verzorgden we grote shows op Lowlands. In 2003 hebben we onze act officieel ten grave gedragen met koffie en cake in een uitverkocht Tivoli in Utrecht.
Samen met Lex ging ik laatst naar de revue van Alex Klaasen, Showponies. En daar zagen we het summum van een klassieke revue, met het tempo en de gelaagdheid van deze tijd. Een prachtshow: voor de pauze buitelen de sketches over elkaar heen, allemaal gedragen door Alex. Hij straalt, schmiert en speelt als een dolle.
Na de pauze zingt hij in travestie de sterren van de hemel en weet hij je na alle flauwekul tot op het bot te ontroeren, waarbij hij ook nog eens zichzelf geniaal op de hak neemt. Alex Klaasen, dat is Geweldigheid!
