Over een uitgestorven A9 reed ik vannacht naar Schiphol. Voor het eerst in al die jaren kon ik vooraan parkeren. Ik liep door een lange, lege gang naar de centrale hal. Alsof het leven er uitgezogen was. Stilstaande roltrappen. Rolluiken voor de toiletten. Gesloten winkels met A4-tjes achter de ramen. In aankomsthal 4 druppelden nu de eerste afhalers binnen. Stille plukjes mensen. Op veilige afstand van elkaar. Er zou deze nacht één vlucht arriveren. Uit Casablanca. Vol mensen die wekenlang hebben zitten wachten in Marokko.
Ik sprak de vijftiger die zijn vrouw kwam halen. Die was voor een paar dagen naar Marokko gegaan om afscheid te nemen van haar zieke vader. Het werden een paar maanden, maar ze had nu wel zijn begrafenis kunnen meemaken. Een Marokkaans meisje stortte zich luid snikkend in de armen van haar vader, die met verwilderd haar en een verfrommeld mondkapje zachtjes begon te huilen.
Ik sprak een Nederlands gezin dat wachtte op hun dochter van 36. Die was alleen op reis in Marokko geweest en had acht weken in een luxe hotel in zelfquarantaine gezeten. Ze kwam door de deuren met afwerende gebaren. Haar felle ogen boven een blauw mondkapje: Niet dichterbij komen. Met moeite hief haar ongeruste vader zijn armen en stamelde hij iets. Het bleef bij een hunkering. Er werd niet omhelsd, niet gekust. Protocol. Ik zag hoe haar zus zichzelf maar probeerde te omarmen, door in haar eigen bovenarmen te knijpen. Het was een pijnlijk gezicht.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 21. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
