Toen ik een jaar of acht was, ging een grote wens in vervulling. Wij kregen thuis een hond. Het werd een middelgroot exemplaar. Vuilnisbakkenras. Hij had een melancholieke blik en snuffelde zachtjes aan mijn hand. Ik was er snel uit: hij zou Snuffel heten. Maar Snuffel bleek ziek. Het beestje liet alles lopen.
Binnen een paar weken verdween mijn grote liefde weer uit mijn leven. Als troost kreeg ik uiteindelijk een houten hond met een naambandje om zijn nek: Snuffel. Dat was eigenlijk ook wel een lief beest, je hoefde hem niet uit te laten en mijn kamer bleef ook lekker schoon.
Afgelopen week was ik aan het filmen op Schiphol en zag ik een echtpaar staan wachten. De man had een slangetje uit zijn neus en een grote pleister op zijn keel. Hij kon niet praten, maar antwoordde mijn vragen via zijn kladblokje. Zijn vrouw vertelde dat hij keelkanker had. Zes weken geleden ontdekt.
De man pakte zijn telefoon en toonde de foto van een herdershond. Zijn vrouw legde uit: onze hond Vaughan is gek op mijn man en komt altijd zijn gezicht likken. Zes weken terug had mijn man een keelpijn die maar bleef hangen. Vaughan draaide telkens het hoofd weg. Mijn man vond het gek.
Hij ging naar de dokter en binnen twee dagen lag hij op de operatietafel: stembanden verwijderd, maar kanker bezworen. Vaughan had geroken dat het baasje ziek was en had zo zijn leven gered. Een echte Snuffel…
