Het is fascinerende tv: Soft White Underbelly op YouTube, over de zelfkant van Amerika. Interviewer en fotograaf Mark Laita portretteert mensen aan de rafelrand van de samenleving en haalt geld voor hen op.
Bijvoorbeeld voor de Whittakers, een inteelt-familie uit West Virginia die in stacaravans woont. Alle negen leden van het gezin lijken verstandelijk beperkt, de een wat meer dan de ander. Mark Laita filmt zelf en ontmoet Ray Whittaker: een dunne, verwaarloosde man die niet praat maar blaft. Zijn uitgewoonde slaapkamer is een hol. Mark loopt al filmend en interviewend de stacaravan in vol uitgezakte zitbanken, half uitgepakte dozen, vuilniszakken, stapels kleren, opgestapelde afwas. Buiten staat de auto die Mark hen doneerde.
De meeste filmpjes op dit kanaal met miljoenen volgers hebben een strak format. De gasten zitten te wiebelen op een draaikrukje voor een stemmige achtergrond. Mooi uitgelicht worden ze rustig bevraagd. Ze gaan ook op de foto. Iedere gast heeft een afschuwelijke jeugd achter de rug. De vermoorde moeders, kindermisbruik, verslavingen, gevangenissen, prostitutie en dakloosheid vliegen je om de oren.
Door de toon van Mark en de aandacht die deze mensen alleen al opfleurt, word je diep geraakt. Kijkers doneren geld, maar meestal helpt dat maar weinig, blijkt uit de updates die Mark plaatst. Met zijn werk wil hij de onderklasse van Amerika een stem geven en politici en bestuurders wijzen op de steken die ze laten vallen. Het is te hopen dat zulke televisie nooit gemaakt kan worden in ons land.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
