Het was een warme dag in alle opzichten. Twee weken geleden fietste ik de slotdag van de driedaagse Stofwisseltour mee. Twintig teams fietsten onder de brandende zon voor het goede doel. Vaak wordt een stofwisselingsziekte geconstateerd rond het vijfde levensjaar en blijkt dat achteraf ook het hoogtepunt geweest te zijn qua functioneren van een kind. De meeste patiënten halen de achttien jaar niet, sommige sterven al in hun eerste levensjaar.
Om aandacht te vragen voor deze kinderen en geld op te halen voor onderzoek, organiseren ouders elk jaar een tourwedstrijd. Dit jaar werd dit sympathieke initiatief omarmd door de NOS en KRO-NCRV, die elk jaar samen een relatief klein ‘goed doel’ in het zonnetje zetten door het evenement een live-uitzending te gunnen.
Al fietsend tussen de ouders van zieke kinderen en hun vrienden werd ik geraakt door het gevoel van solidariteit en medeleven. Ze doen het voor anderen en om elkaar te steunen. Voor een nieuwe generatie. Hartverwarmend. De laatste honderden meters werden de fietsers vergezeld door hun zieke kinderen. In hun rolstoelen, op tandems en in speciale voertuigen werden ze opgeslokt door het peloton. Stralend en met hun tong uit de mond kwamen ze over de finish.
Veel tv-kijkers hadden we niet op deze mooiste zomeravond van het jaar. Maar, zoals een collega van de NOS zei: “Al hebben we dit programma alleen maar gemaakt voor die paar honderd mensen die met de tocht mee waren, dan was het al de moeite waard.” Wat een warmte!
