Zo tegen Pasen begint het buitenseizoen weer op het recreatie-terrein waar wij een huisje hebben. Op een dag zie ik dan dat ze de watermeter er weer in hebben gezet en dat het kampeerseizoen kan beginnen. Eerst het spannende moment van het opendraaien van de hoofdkraan.
Door ervaring wijs geworden, zorgen we dat we bij dit evenement met zijn tweeën zijn. Twee jaar geleden spoot het water in het rond vanuit de kapotgevroren geiser, vorig jaar bleek er onder in de kledingkast een stuk waterleiding weg (en alle kleren nat) en
ga zo maar door. Tegenwoordig trek ik een regenpak aan als het toeristenseizoen begint. Sowieso wel handig in Holland vakantieland.
Ons Pasen begint vervolgens steevast met eerst een draai aan de hendel van de waterleiding en vervolgens een galmende gil van mijn vrouw. Dit jaar hadden wij maar liefst drie plekken waar het water uit begon te spuiten. Vervolgens wordt het dweilen met de kraan dicht. En dan ga ik met mijn twee linkerhanden bezig met knelkoppelingen, isolatietape, de waterpomptang en de Engelse sleutel of hoe die krengen ook mogen heten.
Daarna gaat de hoofdkraan weer open en ketst er weer een ijselijke kreet over het park. Dit jaarlijkse festijn duurt zo’n anderhalf uur, waarna alles weer houtje-touwtje aan elkaar zit, hoogstens met wat druppelende verbindingen, en kan ik water opzetten voor de eerste kop koffie van het jaar. Zoek het lek, een gezelschapsspel voor twee personen. Wat een prachtige traditie, daar kan geen eieren zoeken tegenop!
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. ‘Traditie’ staat in de NCRV-gids van week 15. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
