Nergens wordt Allerzielen zo mooi gevierd als in Mexico. De Mexicaanse begraafplaatsen zijn rond deze tijd omgetoverd tot een feeëriek feestterrein, waar de geesten van de overledenen veilig op bezoek kunnen. Want zo zien ze dat daar: op 1 november, Allerheiligen, komen de zielen van de overleden kinderen voor één dag terug en op 2 november die van de volwassenen. In Mexico leven de doden gewoon voort. Ze worden op het kerkhof door hun nabestaanden ontvangen met hun lievelingseten, er worden kaarsen gebrand en slingers opgehangen en… er is altijd muziek.
Twee jaar geleden probeerde ik met mijn band Caramba dat Mexicaanse fenomeen in Nederland uit. We speelden voor de nabestaanden van Herman Brood en Bram Vermeulen hun mooiste liedjes. We zagen hoe troostend dat was. En we zongen op het graf van mijn jeugdvriendinnetje Claire (ze werd maar vijftien jaar oud) een speciaal voor haar geschreven lied. Daarna kregen we van veel mensen het verzoek of we dat nummer ook voor hun geliefde of kind konden spelen op het graf. En dat hebben we gedaan. De filmpjes daarvan kun je vinden op internet.
We merkten hoe troostrijk het was voor de nabestaanden, en hoe bijzonder het was voor ons: dichterbij je publiek kun je echt niet komen. En zo leerden we dat de behoefte aan nieuwe rituelen in Nederland groot is en dat het troostend is om op deze manier iemands leven te vieren. Want de doden van wie gehouden wordt, zullen nooit sterven.
