Precies een jaar geleden schreef ik een column over de tramschutter in mijn woonplaats Utrecht. Over hoe de winkels in onze wijk onmiddellijk gesloten werden. En dat we allemaal binnen moesten blijven van onze burgemeester. Dat voelde al na een uur heel unheimisch. Het was een onwerkelijke dag toen, iets wat je maar heel soms denkt mee te maken. Een jaar later hebben we er een hoop van die onwerkelijke dagen bij. Wekenlang alle cafés en scholen dicht en zoveel mogelijk thuisblijven. Het was kort geleden onvoorstelbaar.
Wat na de aanslag in Utrecht opviel, was de saamhorigheid die erna ontstond. Er was een mars langs de plek van de aanslag en daar kwamen twee groepen elkaar tegen. Van de ene kant waren dat supporters van FC Utrecht, met een rood spandoek met daarop ‘Utreg buigt nooit’. Van een andere kant kwam een grote groep moslims met een wit spandoek waarop stond: ‘Moslims vrede met de mensheid, u en wij nakomelingen van Adam’. Even hield iedereen zijn adem in, maar de twee groepen smolten samen en gebroederlijk gingen ze achter de twee spandoeken staan.
En ook nu in deze vreemde tijd zien we allerlei hartverwarmende reacties. Liefde in tijden van corona. En de zo vaak doodverklaarde televisie blijkt onmisbaar. Voor informatie. Voor bemoediging. En voor ontspanning. Ik kijk veel documentaires. Dat relativeert ook. Want wij leven in gekke tijden, maar we zijn bepaald niet de enigen.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 13. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
